Υπάρχουν και χειρότερα…
Ιστορίες από τα παλιά, ήταν ο μόνος τρόπος να περνάν την ώρα τους, στα καφενεία, οι άντρες, στα χωριά μας.
Περιζήτητοι ήταν τότε ,εκείνοι που είχαν το χάρισμα να διηγούνται ιστορίες και παραμύθια.
Ένας από το Βούρκο, είχε μεγάλη αδυναμία στο να κάθεται κοντά σε παρέες, όπου λέγονταν ιστορίες… Είμαστε στη δεκαετία του 20 και 30, όπου οι ιστορίες που κυριαρχούσαν, ήταν κυρίως , για την καταστροφή της Μικρασίας, που βέβαια ήταν πικρές κατά κανόνα και τραγικές, με αποτέλεσμα στο τέλος οι ακροατές να είναι στεναχωρημένοι.
Ο Βουρτσιανός όμως ακροατής που προαναφέραμε, δεν έδειχνε στεναχώρια, αλλά μάλλον αδιαφορία για την τραγική έκβαση των ιστοριών. Πρόσθετε πάντα « μη χειρότερα, να λέτε»
Κάποιοι συχνά δεν τον άντεχαν και τον ρωτούσαν «Μα τι χειρότερα μπορούσε να γίνει βρε άνθρωπε?»
Ήρεμος πάντα αυτός, απαντούσε «Υπάρχουν και χειρότερα»
Κάποτε ένας δικός μας, αγανάκτησε περισσότερο με το μονότονο αυτό επιμύθιο του Βουρτσιανού και τον πίεσε απειλητικά, εδώ και τώρα να πει « τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί».
Οπότε εκείνος αναγκασμένος πια, αρχίζει μια ιστορία {«Νάσαι στο Βούρκο, να ‘ναι χειμώνας, να βρεχ’ μι του σουτζίμ κι να γεννάει η γυναίκας, να ‘ναι πρωτόγεν κι του μουρό να κατεβαίν ανάπουδα, η μαμμή να σκων τα χέριατς τσι να μην εχς κανένα να σι προυμηθέψ, τι μπορείς να κανς, τσι η πιθιράς να χύνεται καταπάνους τσι να τσιρίζ ‘τα μάτιας θα σι βγάλου καημένι μι τα νύχιαμ αν παθ κατ η κόρημ…’
Κανείς δεν ήξερε πότε θα τέλειωνε η απαρίθμηση των δεινών του Βουρτσιανού και της επίτοκου γυναίκας του, αν κάποιος από την παρέα δεν έσπευδε να του πει «Σκάσε δίκιο έχεις, υπάρχουν πάντα και χειρότερα.»
