Νύχτες…
Η νύχτα έξω είναι λυπημένη, λέει μπαίνοντας, με σιγανή φωνή.
Υπάρχουν νύχτες λυπημένες μάνα; Ρωτάει ο γιος της γελώντας.
Χαίρεται που την πρόσεξε.
Δεν το περίμενε ότι θα την άκουγε.
Συνήθως του μιλάει και αυτός σκυμμένος στο κινητό δεν της δίνει σημασία.
Πώς τό ‘παθε;
Οι δυο τους έχουν μείνει.
Κι αυτός στην εφηβεία.
Δυσκολεύεται να τον καταλάβει.
Αφήνει κάτω τα ξύλα που έφερε απ’ έξω και τον κοιτάει.
Υπάρχουν νύχτες και νύχτες, του λέει.
Νύχτες χαρούμενες με χιλιάδες αστέρια. Αστροφεγγιά το λέμε.
Νύχτες φωτεινές με ολόγιομο το φεγγάρι.
Νύχτες θυμωμένες, με αστραπές βροντές και κεραυνούς.
Νύχτες άγριες με αέρα και δυνατή βροχή.
Νύχτες που κλαίνε με ψιλόβροχο.
Νύχτες που αχνοφέγγουν σιωπηλές και ρίχνουν χιόνι.
Η σημερινή είναι λυπημένη.
Χωρίς αέρα, βροχή, και χιόνι.
Χωρίς άγρια μολυβένια σύννεφα.
Σιωπηλή, ήρεμη, και απόκοσμη.
Λίγα τα σύννεφα, σαν πέπλο.
Ίσα που σκεπάζουν τα αστέρια και το φεγγάρι…
Αυτό το τελευταίο μπορεί να τό ‘πε και από μέσα της.
Ο γιος είχε προσηλωθεί πάλι στο κινητό του.
Σκύβει και συνδαυλίζει την φωτιά.
Του γυρίζει την πλάτη.
Μένει σιωπηλή.
Και κάνει τον παραλληλισμό.
Δεν θέλει να καταλάβει όμως τίποτα το παιδί.
Δεν θέλει να δει το δάκρυ που έτρεξε.
Μια φορά στο τόσο που την πρόσεξε.
Φοβάται μην και την αποπάρει.
Αλλά δεν μπορεί και να μην σκέφτεται.
Πως μια λυπημένη νύχτα είναι κι η καρδιά της.
Κρυμμένη στο πέπλο σιωπής που την σκεπάζει, αφήνει να αχνοφαίνονται οι πληγές της.
Αμέτρητες όσες και τ’ αστέρια.
Για όποιον παρατηρεί προσεκτικά.
