Γιορτάσαμε και φέτος το πανηγύρι του χωριού μας, το πανηγύρι του αγίου Κωνσταντίνου.
Ο ναός πολύ βαριά πληγωμένος και καθόλου υποστυλωμένος. Ο ιερέας και οι ψάλτες μέσα. Η εικόνα των αγίων μέσα και όλοι οι προσκυνητές προχωρούσαν θαρρετά για να ανάψουν το κερί τους και να την ασπαστούν.
Απέξω στις καρέκλες που είχε απλώσει ο Πολιτιστικός Σύλλογος οι προσκυνητές και μπροστά τους δεκάδες οι “άρτοι”. Απέναντι το κτίριο της Συλλογής Φυσικής Ιστορίας, που τόσα όνειρα είχε εκθρέψει. Έρημο, πληγωμένο και εγκαταλειμμένο.
Και μετά το “δι ευχών”, στο ΄”άψε-σβήσε” στρώθηκαν τα τραπέζια, αραδιάστηκαν τα καθίσματα, δυνάμωσε η τσίκνα και η πλατεία μετατράπηκε σε μια πανηγυριώτικη ψησταριά. Ο καιρός υπέροχος! Μια βραδιά για πανηγύρι! Αν δεν είχε καταστραφεί το χωριό θα γινόταν χαλασμός στους δρόμους του χωριού και στον Πλάτανο!
Και όλοι αυτοί που μαζευτήκαμε , μαζευτήκαμε για τα σουβλάκια; (τα οποία εξάλλου πληρώναμε!) Όχι! μαζευτήκαμε για να κραυγάσουμε “δώστε μας πίσω το χωριό μας, δώστε μας πίσω τη ζωή μας” Ο σεισμός ήταν η αρχή αλλά εσείς αρμόδιοι κάθε βαθμίδας είστε η πιο οδυνηρή συνέχεια του. Οχτώ χρόνια και δεν μπορείτε να αποφυλακίσετε το χωριό μας από το σάβανο της επικινδυνότητας. Δεν μπορείτε να δώσετε στο χωριό το οξυγόνο που χρειάζεται για να ορθοποδήσει.
Ήταν μια βουβή κραυγή των ανώνυμων. Ούτε διαβήματα, ούτε επιστολές, ούτε τίποτα. Η συμμετοχή στη ζωή του χωριού είναι από μόνη της η πιο δυνατή κραυγή.
Κι αν οι κραυγές δεν ξυπνήσουν τους αρμόδιους, δυναμώνουν το είναι μας, δυναμώνουν το πείσμα μας. Η Βρίσα ζει και δημιουργεί και οι άνθρωποί της θα την ορθοποδήσουν και πάλι!
