ΕΜΠΡΟΣ 5-12-12
«Ε! Αριστή, θα προυλάβουμι να δούμι …»
Νικέλλη Στρατή
Ένα δείγμα του γιατί η χώρα μας δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, αν ένας σεισμός δεν ταρακουνήσει τα μυαλά μας, να τα ανοίξει και να τα φωτίσει, είναι και η θλιβερή ιστορία της Συλλογής Φυσικής Ιστορίας της Βρίσας.
Ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν ξεψυχήσει ο 20ος αιώνας. Ένας ονειροπόλος εκπαιδευτικός (Κώστας Ταξείδης) έπεισε έναν εξίσου ονειροπόλο πανεπιστημιακό (τον καθηγητή Μιχάλη Δερμιτζάκη) ότι αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν με τα απολιθωμένα ευρήματα ζωικής προέλευσης που έβρισκαν σε διάφορα σημεία οι κάτοικοι του χωριού.
Με αρωγό, τότε στην αρχή, την Κοινοτική αρχή της Βρίσας (πρόεδρος ο Δημήτρης Σιγεώργης) αλλά και την τοπική κοινωνία στήθηκε στο πρόχειρα ανακαινισμένο παλιό Παρθεναγωγείο του χωριού η Συλλογή, εγκαινιάστηκε μια φορά, έγιναν ανασκαφές με συμμετοχή ξένων πανεπιστημιακών, συνέδρια, ανακαινίστηκε καλύτερα το κτίριο, διευρύνθηκε η ποικιλότητα των εκθεμάτων, εγκαινιάστηκε ξανά η Συλλογή, ήρθαν επίσημοι, δόθηκαν υποσχέσεις και ξεκίνησε ο αγώνας.
Να γίνει στο χωριό ένα Κέντρο Πολιτισμού, Έρευνας και Εκπαίδευσης. Να έρχονται φοιτητές για εκπαίδευση, επιστήμονες για έρευνα και συνέδρια, επισκέπτες για το Μουσείο. Να αναζωογονηθεί η περιοχή ολόκληρη. Να ανοίξουν και άλλες δουλειές, να τονωθεί η τουριστική κίνηση, να πάρει μπροστά η μηχανή. Να αναστήσει και τους άλλους θησαυρούς της περιοχής. Τις θερμοπηγές του Πολιχνίτου και του Λισβορίου. Τις παραλίες των Βατερών και της Νυφίδας, τους εύφορους κάμπους του Λισβορίου και των Βασιλικών, τους υγρότοπους στην Αλυκή Πολιχνίτου, στους καταρράκτες της Πέσσας, στον Αλμυροπόταμο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα και τις ιστορικές μνήμες στην αρχαία Πύρρα, στον προϊστορικό οικισμό στα Ροδαφνίδια του Λισβορίου, στον ναό του Διονύσου στον Άγιο Φωκά. Το μοναστήρι στο Δαμάντρι, τις υπέροχες Βασιλικές του Πολιχνίτου και της Βρίσας. Οι δυο ονειροπόλοι γίναμε πολλοί. Μα ματιαστήκαμε. Ματιαστήκαμε μόνοι μας.
Αρχίσαμε να βλέπουμε φαντάσματα, υπονομευτές, πολέμιους. Το κτίριο το γυροφέρναμε εδώ κι εκεί. Ποιος παραχωρεί, ποιος πωλεί. Εδώ είναι μακριά, εκεί είναι κοντά. Χάθηκε χρόνος. Έγινε η μελέτη, η δημοπρασία, η κατακύρωση. Το έργο δεν έγινε γιατί τάχα βρέθηκαν ατέλειες και ελλείψεις στις μελέτες, γιατί τάχα οι νέες πρυτανικές αρχές της Αθήνας δεν το ήθελαν.(που να βρεις την αλήθεια!) Διαμαρτυρίες, φωνές, υποσχέσεις, όχι μόνο απ’ τους τοπικούς ηγεμόνες αλλά κι’ από πρωθυπουργούς: το έργο θα γίνει. Συστήνεται και σύνδεσμος φίλων.
Νέες προσπάθειες, νέες μελέτες, νέα δημοπρασία, νέα κατακύρωση αλλά ο περιφερειάρχης δεν υπέγραψε πριν φύγει και η καινούρια το απένταξε. Διότι ήταν πολύ μεγάλο, είπαν. Διότι τάχα δεν ήταν οικονομικά βιώσιμο. Καινούριες φωνές και κατάρες. Αλλά και υποσχέσεις.
Καινούρια προσπάθεια, συσκέψεις, άλλες φανερές κι άλλες κρυφές. Μνημόνιο συνεργασίας Περιφέρειας, Δήμου και των Πανεπιστημίων Αθήνας και Αιγαίου για να γίνει το έργο. Και πάλι αδράνεια και πάλι πύργος της Βαβέλ. Στείλαμε, λένε, το κείμενο για υπογραφή απ’ τους άλλους «εταίρους» (απ’ τον Φλεβάρη), δεν είδαμε, απαντούν, κείμενο (το Νοέμβρη). Και παράλληλα μ’ αυτά σπρωξιές και χτυπήματα κάτω απ’ το τραπέζι. Ποιος συμμετείχε, ποιος προσπάθησε, ποιος ξόδεψε, ποιος έκανε λάθη, ποιος φταίει.
Ένα έργο που (υποτίθεται, αφού έτσι δηλώνουν) το θέλουν όλοι: Πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, πρυτάνεις, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, τοπική κοινωνία. Δεκαπέντε χρόνια τώρα και αποτέλεσμα μηδέν. Και τώρα νέα τρεχάματα. Η τελευταία ευκαιρία. Μη χαθεί το έργο! Και κατά βάθος «αν χαθεί, τότε θα τα πούμε» Τότε θα βγουν τα μαχαίρια. Ποιος φταίει;
Παράλληλα όμως υπάρχει και μια Συλλογή που κατά πρόσφατη δήλωση του «Διευθυντή» της βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Και με τα μυαλά που έχουμε θα καταρρεύσει. Ο Διευθυντής από «καιρού εις καιρόν» απ’ την Αθήνα στέλνει ένα χαρτί στο Δήμο και ζητά χρήματα. Εκεί τελειώνουν τα διευθυντικά του καθήκοντα. Ή μάλλον και κάτι ακόμα: επιβάλλει να κόβουν τα σχολεία εισιτήριο για να επισκεφθούν τη Συλλογή. Γιατί δε βγαίνει. Και φυσικά τα σχολεία δεν έρχονται. Η Συλλογή παραμένει στα αζήτητα, παραδομένη στη φθορά του χρόνου. Χωρίς να υπάρχει άνθρωπος που θα νοιαστεί. Με έργα. Ή μάλλον υπάρχουν λίγοι,εθελοντές, που ο κ. Διευθυντής ούτε ένα ευχαριστώ δεν καταδέχτηκε να τους πει.
Και η τοπική κοινωνία, που κάποιοι την υπόσχονταν για χρόνια ότι το όνειρο θα βγει αληθινό; Η τοπική κοινωνία, κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που δέχεται τα τελευταία χρόνια τη μια σφαλιάρα πίσω απ’ την άλλη, το έχει καταλάβει και αυτοσαρκάζεται: «Ε! Αριστή, θα προυλάβουμι να δούμι τσι μεις τ’ς φοιτήτριις!»
Άρχοντες μας πολιτικοί και ηγήτορές μας πνευματικοί, αν το θέλετε το έργο ή μάλλον αν το θεωρείτε σημαντικό (όπως εμείς), κάντε το. Το να ρίχνει ο ένας –υπογείως- στον άλλο την ευθύνη δεν βγαίνει τίποτα. Βγείτε με δυνατή φωνή και πείτε την αλήθεια και τρέξτε –αν το θέλετε. Και εξηγήστε μας, αν δεν το θέλετε, το γιατί. Κι εμείς, η τοπική κοινωνία και οι «Φίλοι», ας φροντίσουμε έμπρακτα να μη καταρρεύσει τουλάχιστον η Συλλογή. Μπορούμε! εκτός κι αν συμπεριφερόμαστε κι εμείς ως πολιτικοί.
