τουλάχιστον για την περιοχή μας!
Φέτος η ποσότητα των σαλιγκαριών που βγήκαν μετά την προχτεσινή ελπιδοφόρα βροχή ήταν πρωτοφανής. Κανένας δεν θυμάται να υπήρξε άλλη χρονιά με τόσο πολλά.
Όπου και να πήγαινες, έστω και αν είχαν περάσει και άλλοι λίγο πιο μπροστά θα έβρισκες!
Ας επιστρέψουμε τα περισσεύματα στη φύση για να αναπαραχθούν και να έχουμε και τις επόμενες χρονιές διότι όταν τα μαζεύεις και βρίσκεις συνέχεια και άλλα μπροστά σου είναι εύκολο να παρασυρθείς και να μαζέψεις περισσότερα απ’ όσα χρειάζεσαι. Αυτά τα παραπανίσια -μετά τον ψύχραιμο απολογισμό στο σπίτι-ας τα επιστρέψουμε στη φύση.
Μας διηγόταν ο θείος μου ο Παναγιώτης Διαμαντής ότι κάποτε που ήταν πιτσιρικάς πήγε στο πυροφάνι με έναν ηλικιωμένο χωριανό μας που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του. Πολλές φορές του το είχε υποσχεθεί και κάποτε εδέησε να του κάνει την χάρη. Κατά καλή τους τύχη σε ένα « λαρνάτς» μαζεύτηκαν πάρα πολλά ψάρια. Ενθουσιασμένος ο θείος μου χτύπαγε με το καμάκι και γέμιζε την « μπούρδα» που είχαν μαζί τους. Ασταμάτητα. Και κάποια στιγμή ο μεγαλύτερος του του είπε: Φτάν’ πια. Μας φτάνουν τσι μας πιρσεύουν. Μην είσι «ναμκιόρς».
Η ακριβής μετάφραση της λέξεως « ναμκιόρς» στο Google είναι αχάριστος.
Οι παλιοί ήξεραν χωρίς να τους διδάξει κανένας ότι τα δώρα της φύσης δεν είναι ανεξάντλητα.