Πριν λίγες δεκαετίες σαν σήμερα 21 Σεπτεμβρίου άρχιζαν τα μαθήματα στα Δημοτικά, ενώ στα Γυμνάσια συνεχίζονταν οι διακοπές μέχρι το τέλος του μήνα.
Πόσο αλλοιώτικες οι εμφανήσεις των μαθητών από το σήμερα.
Η ενδυμασία για τα αγόρια -αν έλειπαν τα πηλίκια με τις κουκουβάγιες- παραπέμπει σε χειρωνακτικούς εργάτες αλλά το παράστημά τους δείχνει άντρες πια, Μεστωμένους!
Ήταν τα βρισαγώτικα λεβεντόπαιδα σε σχολική εκδρομή στα “Μπάνια” του Πολιχνίτου.
Κι οι δεσποσύνες με τις σχολικές ποδιές μοιάζουν πιο ξένοιαστες, και πως αλλιώς αφού προστατεύονται από τα άνωθέν τους λεβεντόπαιδα. Έτοιμος ο Δημήτρης για καυγά αν τολμούσε κανείς να πειράξει τα κορίτσια τους!!!
Η μια Κατερίνα έφυγε νωρίς, η άλλη κολυμπάει καθημερινά ακόμα, μια στα Βατερά και μια στην Ανανίδα.
Οι διαφορές με το τώρα δεν ήταν μόνο στην εμφάνιση ήταν και στην νοοτροπία.
Το “μάθετε βρε γράμματα να γίνετε άνθρωποι” και το “δεν πειράζει που είναι τα ρούχα σου μπαλωμένα, μόνο τρύπια να μην τα φορείς” είναι σχετικά δείγματα!
Είναι κ ο αδελφός μου εκεί ο Γιάννης…
Και όπως λέει ο ποιητής: Τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.
Και συμπληρώνω εγώ, και τόσο ενωμένοι. Η εντοπιότητα και ο καθημερινός ποδαρόδρομος συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτό. Όλοι μαζί το φάγαμε το ψωμί και το αλάτι που λέει άλλη μια παροιμία.