Κάποια γράμματα και φωτογραφίες της δεκαετίας του 1920 έφτασαν στα χέρια μου
χτες. Πως τα φέρνει η τύχη; Τώρα που ολοκληρώνεται η ετοιμασία της βιβλιοθήκης που τα αδέλφια Νικέλλη από την Αμερική είχαν την αγαθή διάθεση να προσφέρουν στο χωριό μας έπεσαν αυτά τα γράμματα στα χέρια μου.
Αυτό που σας παρουσιάζω σήμερα είναι γραμμένο την πρωταπριλιά του 1929 στο Glencor του Illinois από τους γονείς ( των αδελφών Νικέλλη) Γιώργο και Μαρία Νικέλλη προς τους γονείς της Μαρίας δηλαδή τον παππού και τη Γιαγιά του Θανάση, της κας Ευαγγελίας και του κ. Γιάννη Νικέλλη.
Στην επιστολή αυτή μεταξύ άλλων αναφέρεται:
“…Σήμερα είναι τα γενέθλια του Αθανασάκη. Είναι δύο ετών και είχαμε διασκέδασιν. Ήλθανε ο Βασίλης, ο Περικλής και Γεώργης Κωλέτης οι οποίοι είναι όλοι γνωστοί σας και επεράσαμεν ωραία. Μόλις φύγανε.
Ο Αθανασάκης αρχινάει και μιλάει άλλες λέξεις ομιλεί αγγλικάς και άλλες ελληνικάς. Παίζει το ράδιον και χορεύει. Είναι πολύ λόγιος. Από το πρωί που θα σηκωθεί ομιλεί μεσ’ το κρεββατάκι του, μέχρι το απόγευμα που θα τον βάλει η Μαρία να κοιμηθεί όλον μιλάει και τρέχει μέσα στο σπίτι εις όλας τα κάμαρας και παίζει με τα παιχνίδια του.
Το Γιαννάκη θα γίνει ενός χρονού εις τας 16 του Απρολίου. Αρκουδίζει και φαίνεται να
είναι πιο δυναμωμένος από τον Αθανασάκη και πιο μεγάλος αναλόγως την ηλικίαν του. Αρχινάει δε και μιμείται τον Αθανασάκη, προσπαθάει να σηκωθεί και περπατήσει αλλάπέφτει κάτω. Η Μαρία από τας τρεις έως τας πέντε το απόγευμα τους βγάζει περίπατον με το αμαξάκι τους και άμα γυρίσουν είναι ροδοκόκκινα τα μάγουλά τους…
Μετ’ αγάπης Γιώργης
Αγαπητέ μου πάτερ, αργότερον θα σας στείλωμεν τας φωτογραφίας των παιδιών. Τα έχομεν φωτογραφήσει αλλά ακόμα δεν είναι τελειωμένες.
Σας ασπάζομαι η κόρη σας Μαρία”
Ας είναι το αφιέρωμα αυτό μνημόσυνο στη μνήμη του Ανθρώπου, ακαδημαϊκού δασκάλου, μα προπαντός ΒΡΙΣΑΓΩΤΗ Θανάση Νικέλλη
