Πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία συγκεντρώνονται στην προσπάθεια της Βιβλιοθήκης του χωριού μας να καταγράψει τους χωριανούς μας μετανάστες. Αναμνήσεις, αφηγήσεις, φωτογραφίες. Αλλά και επιστολές. Σ’ αυτές αποτυπώνεται ο τρόπος ζωής αλλά και οι σκέψεις που διακατέχουν του μετανάστες μας εκεί, στη δεύτερη πατρίδα τους.
Νοιάξιμο για όλους και για όλα. Ευχάριστες αναμνήσεις αλλά και πικρίες και πάντα η βεβαιότητα ότι κάποτε θα επιστρέψουν.
Μια τέτοια επιστολή είναι η παρακάτω, που γράφτηκε τη δεκαετία του 1940 αφού η αναφερόμενη Πέρσα (που αναφέρεται ότι ήταν στο χωριό) γέννησε το πρώτο της παιδί το 1949 στην Αφρική.
Και για να διαβάζεται πιο εύκολα το παραθέτουμε με μικρές μόνο παρεμβάσεις στην ορθογραφία και τη σύνταξη.
Εν-Αμερική-τη
Από την ανάγνωση της επιστολής αυτής γίνεται φανερή η κύρια αιτία της μετανάστευσης την εποχή εκείνη: η τεράστια διαφορά στο βιοτικό επίπεδο ανάμεσα στο χωριό και στη νέα πατρίδα, που φάνταζε ως Παράδεισος. Να θυμηθούμε ότι τα χρόνια εκείνα στο χωριό δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, το πλύσιμο των ρούχων γίνονταν στο ποτάμι ή στην αυλή (μπουγάδα) με το νερό να κουβαλιέται απ’ τα πηγάδια, το μαγείρεμα στη γωνιά με τα ξύλα ή στη φουφού με τα κάρβουνα.
Διαβάζοντας την επιστολή αυτή θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει η κα Ευαγγελία Νικέλλη (που γεννήθηκε και ζει στην Αμερική) πριν λίγα χρόνια. Είχε πει: Τώρα που ήρθα δεν βλέπω καμιά σημαντική διαφορά στο πως είναι η ζωή εδώ και την Αμερική ενώ τα παλιά τα χρόνια ήταν τεράστια.
