Ότι σε έξι χρόνια θα υπάρχουν ακόμα στο χωριό ετοιμόρροπα κτίρια που θα στέκουν πάνω από τα κεφάλια των περαστικών
Ότι σε έξι χρόνια οι ηρωικοί κάτοικοι του χωριού, που δεν το εγκατέλειψαν, και οι ελάχιστοι που γύρισαν στα καινούρια σπίτια τους, θα εξακολουθούν να κάθονται στα πεζούλια του Πλάτανου επειδή δεν θα λειτουργεί καφενείο στο χωριό
Ότι σε έξι χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε ένα ψιλικατζίδικο ανοιχτό
Ότι σε έξι χρόνια μόλις σκοτεινιάσει η ερημιά θα σκιάζει το άλλοτε πολύβουο και ζωντανό χωριό
Ότι σε έξι χρόνια θα υπάρχουν αρκετά ακόμα σπίτια και μαγαζιά στο χωριό που δεν θα έχει αρχίσει η επισκευή ή η ανακατασκευή τους
Ότι σε έξι χρόνια δεν θα έχει αρχίσει η ανακατασκευή κανενός δημοτικού κτιρίου στο χωριό
Ότι σε έξι χρόνια το κουφάρι του σχολείου μας, για το οποίο τόσο είχαν κοπιάσει και προσφέρει οι γονείς και οι παππούδες μας, θα στέκει μισογκρεμισμένο
Ότι σε έξι χρόνια στη Ζωοδόχο Πηγή θα μπαίνουμε κάτω απ’ τα υποστυλώματα με γυμνούς τους τοίχους και το τέμπλο περιμένοντας μαζί της το …ΕΣΠΑ
Ότι σε έξι χρόνια ο Άγιος Κωσταντίνος θα ψάχνει -και δεν θα βρίσκει- χρηματοδότη για τη μελέτη της επισκευής του
Αν τότε, στις 12 Ιουνίου 2017, οι κάθε λογής και απόχρωσης «γαλονάδες», που έτρεξαν να μας συμπαρασταθούν, μας έλεγαν ότι επί έξι χρόνια θα τραβήξουμε «τον έρμο μας» με την γραφειοκρατία, την αδιαφορία και την ανικανότητα των αρμοδίων
Αν τότε μας έλεγαν όλα αυτά, και αν τους πιστεύαμε, σίγουρα πολλοί θα παθαίναμε …εγκεφαλικό.
Το γλιτώσαμε διότι αντί να μας πουν όλες αυτές τις αλήθειες μας φλόμωσαν με μεγάλα λόγια και υποσχέσεις και διότι η ελπίδα δεν θα μας άφηνε να τους πιστέψουμε.
Τώρα ξέρουμε! Τώρα που ξέρουμε, περισσότερο πεισμωμένοι, περισσότερο προσγειωμένοι, χωρίς να χάνουμε τις ελπίδες μας, πρέπει με κοινή πορεία να κάνουμε ότι μπορούμε για να ξαναζωντανέψουμε το χωριό μας.
Το μεγάλο ερώτημα: Το κάνουμε;
Η προσωπική απάντηση είναι: ΟΧΙ!
Το γιατί δεν είναι του παρόντος. Διότι σήμερα έχουμε επέτειο. Επέτειο της πρώτης μεγάλης καταστροφής. Διότι δυστυχώς ακολούθησε και η δεύτερη!
ας είναι αναπαυμένη η Ελένη το μοναδικό θύμα του σεισμού . Η θύμησή της να είναι παντοτινή από τους δικούς της αλλά και από όλους τους χωριανούς
Σε ένα ποίημα στο βιβλίο μου «Τα Φυλαχτά μου» Στρατή μου, λέω: Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια…Κι όμως, ποιος θα το φανταζόταν! Πέρασαν κιόλας έξη χρόνια….
Παρακάτω λέω και εγώ τα ίδια με σένα. Θα μου επιτρέψεις μόνο να ελπίζω λίγο περισσότερο με κίνδυνο να χαρακτηριστώ «αιθεροβάμων».
Τα λόγια τελειώσανε.
Τα δάκρυα στεγνώσανε.
Ο πόνος μετριάστηκε.
Αποδεχτήκαμε το μοιραίο.
Η πίκρα και ο θυμός όμως μένει.
Για αυτά που φταίγαμε και τα πληρώσαμε
και για αυτά που δεν φταίγαμε και τα πληρώνουμε.
Για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Για αυτά που μας υποσχέθηκαν
και για αυτά που εντέχνως μας απέκρυψαν.
Για την γραφειοκρατία και τις καθυστερήσεις.
Για τα χρήματα που δεν επαρκούν.
Για την αδιαφορία όσον αφορά τα δημόσια κτίρια.
Υπάρχουν όμως και τα όνειρα.
Αυτά που κανείς δεν μπορεί να μας τα στερήσει.
Η γενιά μας σιγά σιγά φεύγει.
Δεν προλαβαίνουμε να δούμε το χωριό όπως θα το θέλαμε.
Ας προσπαθήσουμε όμως όλοι μας
με όλες μας τις δυνάμεις για τις επόμενες γενιές.
Για αυτές που ευχόμαστε ολόψυχα να το χαρούν.
Για αυτές που κάποτε τα παλιά θα είναι ένα κακό παραμύθι με αίσιο τέλος.
Τουλσχιστον δε πιστεψαμε ολοι μας τα λεγομενα τους…προσωπικα εγω απ τη πρωτη στιγμη ειπα δυσκολα εως αδυνατον να βρουμε τον παλιο εαυτο μας..