Το παρακάτω πραγματικό περιστατικό μου διηγήθηκε υπερήλικας χωριανός μας στον οποίο είχε μεταφερθεί από τον πατέρα του.
Πριν πολλά χρόνια το γλέντι στο πανηγύρι του Αη Γιωργιού γινόταν στον περιβάλλοντα χώρο του ξωκλησιού και όταν βοηθούσε ο καιρός διαρκούσε μέχρι το πρωί της επόμενης μέρας. Μια χρονιά στη μουσική κομπανία “αρχιμουσικός” ήταν ο Σωκράτης Νικολαΐδης, που έπαιζε βιολί. Ξαφνικά την αυγή ακούστηκε το κελάηδημα ενός αηδονιού. Αμέσως ο Σωκράτης επέβαλε ησυχία λέγοντας “τώρα ακούμε το αηδόνι”. Μετά το αηδόνι αυτός παίζοντας το δοξάρι στις χορδές του βιολιού έβγαλε έναν παρόμοιο ήχο ένα τόνο υψηλότερο απ’ αυτόν του αηδονιού. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το αηδόνι βγάζοντας ήχο ακόμα πιο υψηλό. Ανταπάντησε το βιολί και ο “αγώνας” συνεχίστηκε μέχρις ότου το αηδόνι σίγησε. Και κατέληξε ο αφηγητής: “Αυτός (ο Σωκράτης) έσκασε και το αηδόνι ακόμα!!!” χωρίς να διευκρινήσει αν το έσκασε βιολογικά ή μεταφορικά (έσκασε απ’ το κακό του) και γι αυτό σταμάτησε.
Καλο!