Θεατρικό δρώμενο από την τότε (πριν 15-20 χρόνια) παιδαγωγική ομάδα του Νηπιαγωγείου Βρίσας
Η δίκη των σκουπιδιών
Δικαστής:
Τα σκουπίδια να δικάσω
Πήρα απόφαση τρανή
Τον πλανήτη Γη να σώσω
Από την καταστροφή:
Αλουμινένιο κουτί:
Είμ’ εγώ πολύ λαφρύ
Με μεγάλη αντοχή
Σαν αδειάσω με πετάτε
Πότε δω και πότε κει.
Δικαστής:
Αλουμίνιο να ξέρεις
ότι κόστισες πολύ
και γι’ αυτό δεν σε πετάμε,
πάει αλλάξαν οι καιροί.
Ανακύκλωση θα είναι
Η δική σου η ποινή.
Αποφάι:
Απ’ το πιάτο το δικό σας
Περισσεύει κάτι τι
Και απ’ όλα τα σκουπίδια
Ξεβρωμάει πιο πολύ.
Δικαστής:
Αποφάγια κι’ άλλα τέτοια
Μας βρωμίζετε πολύ
Ευτυχώς σας αγαπάνε
Τα σκουλήκια μες τη γη.
Να σε τρων γάτες και κότες
Έχεις καταδικαστεί.
Χαρτί:
Τα βιβλία σαν παλιώσουν
και οι κούτες οι αδειανές
σας γεμίζουμε το χώρο
Μπρος για τις χωματερές
Τις παλιές εφημερίδες
Και τα περιοδικά
Μας αφήνετε όπου να ναι
Και γεμίζουν τα στενά
Δικαστής:
Ξέρετε εσείς μικρά μου
Για να γίνει το χαρτί
Πόσα δέντρα, πόσα δάση
Καταστράφηκαν στη γη;
Ανακύκλωση θα είναι
Κι η δική σας η ποινή.
Πλαστικό:
Αν και είμαστε καινούρια
Υλικά πάνω στη γη
Μεις αλλάξαμε τα πάντα
Ζήτω η νέα εποχή
Δικαστής:
Δεν σας τρώνε τα σκουλήκια
Δεν σας λειώνει όλη η γη
Μας βρωμίζετε τα πάντα
Δεν αντέχω πιο πολύ
Σας γυρίζουμε την πλάτη
Προτιμούμε το χαρτί
Περιφρόνηση θα είναι
Η δική σας η ποινή.
Μπαταρία:
Η μικρούλα στο ρολόι
Κι η μεγάλη στο φακό
Σαν αδειάσουμε λιγάκι
Μπρος μας πάτε στον γκρεμό
Δικαστής:
Όσο όμορφες απ’ έξω
Τόση πίκρα και κακό
Καταστρέφεται τα πάντα
Σαν βρεθείτε στο νερό
Ανακύκλωση για τούτο
Είναι ο λόγος που θα πω.
Δήμαρχος:
Σεβαστέ μου δικαστή
Έβαλες σωστή ποινή
Μα οι φταίχτες είναι κι’ άλλοι
Θα τους δείτε στη στιγμή:
Δεν μου λες εσύ κυρά μου
Δεν το ξέρεις, δε στο είπαν,
τα σκουπίδια να τα βγάζεις
Τρίτη και Παρασκευή
Και εσύ τη σακκουλίτσα
Μες τα δέντρα τη πετάς
Και κοιτάζεις μη σε βλέπουν
Που το δάσος το βρωμάς
Έλα δω μικρό παιδάκι
Το κουτί που το πετάς
Πάρ’ το γρήγορα από κάτω και στον κάδο να το πας.
Όλοι μαζί
Τα σκουπίδια σας το λέμε
Είναι υπόθεση κοινή
Να προσέχουμε θα πρέπει
και μεγάλοι και μικροί.
Είναι κρίμα κι αδικία
Να χαλάει η ομορφιά
Να πληγώνουμε τη φύση
Απ’ τη στενοκεφαλιά.
