Η σανίδα τσι η πιρασιά!!!
Από τον Δημήτρη Κ. Νικέλλη
Την εποχή που τα αυτοκίνητα δεν ήταν …πετσετάκια και συγχρόνως οι «ταϊφάδες» πολυμελείς και πολυάριθμοι, όποιος ήθελε να διαβεί τον ποταμό που «έτρεχε», έπρεπε να περάσει «απ’ τ’ πιρασιά ή απ’ τ’ σανίδα»
Η «πιρασιά» ήταν μια σειρά πέτρες, που προεξείχαν από το νερό, απ’ τη μια όχθη μέχρι την άλλη και σε μικρή απόσταση (ενός μικρού βήματος) η μια απ’ την άλλη. Έτσι πατώντας πάνω σ‘ αυτές διέσχιζες το ποτάμι. Όταν όμως τα νερά πλήθαιναν και σκέπαζαν τις πέτρες η «πιρασιά» έβγαινε εκτός λειτουργίας.
Στις βασικές αγροτικές αρτηρίες, όπως από Παλιόπυργο προς Πατούμενες, στον Αγουρόσκο κ.λπ., υπήρχε και η σανίδα. Δυο χοντρά μαδέρια συνδεδεμένα μεταξύ τους στηρίζονταν σε κατακόρυφους πασάλους, μπηγμένους στο έδαφος στις άκρες του ποταμού και έτσι σχηματίζονταν μια μικρή γέφυρα. Έτσι εξυπηρετούσε τους ανθρώπους όλον σχεδόν το χρόνο εκτός αν… Εκτός αν τα νερά πλήθαιναν πολύ και πλημμύριζαν και σκέπαζαν τις άκρες ή και ολόκληρη τη σανίδα. Τότε η σανίδα δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει και μερικές φορές μάλιστα γινόταν επικίνδυνη παγίδα θανάτου.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όντας πάνω στη σανίδα ο μπαρμπα Μαρίνος Κώστας είδε ξαφνικά τα νερά του ποταμού να πληθαίνουν απότομα και να ορμούν από παντού. Στο πι και φι η στάθμη του νερού έφτανε στη σανίδα και τρόπος διαφυγής δεν υπήρχε. Άρχισε να φωνάζει. Τις επικλήσεις του για βοήθεια άκουσε ο μπαρμπα Βασίλης Τσουμάς. Αμέσως έτρεξε με το μουλάρι του, πλησίασε στη σανίδα και πήρε στα καπούλια τον Μαρίνο. Τώρα όμως κινδύνευαν και οι δυο αφού τα νερά έφταναν ήδη στο σαμάρι. Ευτυχώς όμως το ζώο ήταν νιο και δυνατό και τα κατάφερε και τους έβγαλε έξω και σώθηκαν.
Και μια αξιοπρόσεκτη σύμπτωση. Λίγες μέρες αργότερα ο Βασίλης κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του. Είχε χρόνιο έλκος και μια μέρα τρύπησε το στομάχι του. Αν χύνονταν το περιεχόμενο του στομαχιού στα σπλάχνα η γενικευμένη λοίμωξη ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί με τα μέσα της δεκαετίας του 40. Για καλή του τύχη όμως το «τσεμπέρι» του κόλλησε πάνω στο στομάχι του και έφραξε την τρύπα εμποδίζοντας τη διαρροή.
Ταλαιπωρήθηκε πολλές μέρες στο νοσοκομείο αλλά επέστρεψε σώος στο σπίτι τους. Όλοι τότε στη γειτονιά έλεγαν «Τον Έσωσε γιατί κι αυτός έσωσε!»
«Ει εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε»
Συγκινητικότατο Δημήτρη μου! Τι μου θύμισες! Πριν πέντε χρόνια βράδυ Κυριακής των τελευταίων Αποκριών προς Καθαρά Δευτέρα, της Αγίας Φιλοθέης ήταν, τρύπησε και το δικό μου έντερο και μάλιστα σε σημείο πολύ δύσκολο για εγχείρηση, περιεχόμενο του βγήκε στην κοιλιά, δεκαπέντε μέρες ούτε σταγόνα νερό δεν ήπια στο νοσοκομείο, άπειρα φάρμακα ενδοφλεβίως, βλέπεις άλλη δεκαετία, ταλαιπωρία τεράστια αλλά τελικά σώθηκα. Επουλώθηκε μόνο του. Από «περασιά» δεν είχα σώσει άνθρωπο πάντως. Μάλλον χρωστάω σε κάποιον σωτηρία μολονότι εύχομαι να μην χρειαστεί κανένας την βοήθεια μου.
Και για να το ελαφρύνω λίγο, μην περάσει από το μυαλό σας ότι έφαγα τίποτα αποκριάτικα βαριά γιορτάζοντας την ειδική μέρα. Δυο πορτοκάλια είχα φάει για βραδινό, αποτοξίνωση από τα κρεατικά του μεσημεριού, και συνέχεια σκεφτόμουν πόσο τυχερή στάθηκα με το νοσοκομείο που ήταν κοντά μας και με πρόλαβαν, αλλά και τα νηστίσιμα που είχαμε αγοράσει για την επόμενη μέρα και τα στερήθηκα. Αποτοξίνωση πάντως επιτεύχθηκε πλήρως.