Τα αγροκήπια
Από τον Δημήτρη Κ. Νικέλλη
Την δεκαετία του 1950 και στα μετέπειτα χρόνια, κάθε Κυριακή, ήταν απαραίτητη η βόλτα για όλους στον «καροτσόδρομο» ή «σιδηρόδρομο». Ο περίπατος ξεκινούσε από το γεφύρι και έφτανε μέχρι το «Ηρώον». Οι πιο νέοι και τολμηροί προχωρούσαν και μέχρι τη «Ροδάνα». Στο σκοτάδι της νύχτας εύρισκαν την ολοκλήρωσή τους τα γλυκοκοιτάγματα και οι επιθυμίες!
Για τους πιο μερακλήδες αλλά και «ματσωμένους» μετά τον περίπατο συνεχίζονταν η διασκέδαση στα «αγροκήπια». Ένα απέναντι ακριβώς από το «Ηρώον» και ακόμα ένα εκεί όπου σήμερα είναι το ξυλουργείο του αείμνηστου Παναγιώτη Διαμαντή. Τα αγροκήπια ήταν στην ουσία καφενεία ή αν θέλετε αναψυκτήρια που λειτουργούσαν φυσικά μόνο τις μέρες που ήταν ή θύμιζαν καλοκαίρι.
Καλύτερα οργανωμένο ήταν το δεύτερο, που λειτουργούσαν ο Μοσχόβης Στρούμπας και τα αδέλφια Βασίλης και Στάθης Κουτσουραδής. Διέθετε εσωτερική αντλία (ντρούμπα) για νερό, γραμμόφωνο κουρντιστό με χωνί και τσιμεντοστρωμένη πίστα για χορό, απ’ την οποία πήρε και το όνομα «Πίστα». Στις γιορτές και στα πανηγύρια έφερναν και ορχήστρα με «ντιζέζ».
Το πρώτο αγροκήπιο το λειτουργούσε ο Κώστας Καλατζής (Τσόπα). Μια μέρα (ίσως να ήταν η 28 Οκτωβρίου) γινόταν γλέντι. Έπαιζε μουσική και εγώ σκαρφαλωμένος στα κάγκελα του «Ηρώου» παρακολουθούσα την παρέα που χόρευε. Ήταν ο Βαγγέλ’ς του Γανώσ’, του Θουδουρέλ Ίνκους, Καντάρους κ.ά.
Χόρευαν και κάθε τόσο έριχναν ματιές στον μαρμάρινο στρατιώτη του «Ηρώου». Και μετά πάλι χορός! Κάποια στιγμή σταματά ο ένας και λέει στους άλλους «Ρε κμπάρη για βάλει μι του νους να μας είχαν γραμμέν’ έφνα απάνου» και δώστου πάλι χορό!
Όταν είναι νωπές οι εμπειρίες του μετώπου και οι μνήμες της κατοχής και έχεις υγεία και ειρήνη οπότε νοιώθεις καλύτερα την ουσία του «γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα» χορεύεις ή δεν χορεύεις!
