Για τους κινέζους και τους πακιστανούς μικροπωλητές αναφέρομαι, οι οποίοι ενώ μέχρι πριν λίγο καρό έρχονταν σχεδόν σε καθημερινή βάση στο χωριό ( οι πρώτοι με κάθε λογής προϊόν και οι δεύτεροι με CD -όχι μόνο της Τζούλιας) τελευταία έχουν εκλείψει.
Αντίθετα σε καθημερινή βάση το (εγχώριο) πλανόδιο εμπόριο μας προμηθεύει ψάρια, λαχανικά, φρούτα, απορρυπαντικά, χαρτικά, κουζινικά (1000 είδη σε αυτοκίνητο-σούπερ μάρκετ!), παπούτσια, ρούχα, αλυσοπρίονα και φυσικά …τέμπλες!
Αν υπολογίσουμε τις αγορές που γίνονται από τον Πολιχνίτο και τις μαζικότερες απ’ τα μεγάλα σούπερ μάρκετ της Μυτιλήνης και της Καλλονής λέμε πάλι καλά που καταφέρνουν και στέκονται στα πόδια τους τα τέσσερα (και μισό) μαγαζιά του χωριού.
Το οτι αυτα τα 4 1/2 μαγαζια αγωνιζονται για επιβιωση δεν νομιζω οτι φταει ουτε ο τυπος με το αυτοκινητι-σουπερ μαρκετ ουτε η καλλονη.Οσο το κατα κεφαλην εισοδημα πεφτει τοσο ο καθενας θα αναζητει φτηνοτερες λυσεις για την διατροφη-ενδυση κτλ συνεπως θα προτιμησει (αν μπορει) να παει 1 φορα την εβδομαδα στο σουπερ μαρκετ της μυτιληνης και να παρει οτι χρειαζετε φτηνοτερα και με την μια παρα τα καθημερηνα μιροψωνια απο το μπακαλικο. Κι εγω ετσι κανω.