Σε ένα άρθρο του ο Παναγιώτης Μυριτζής στο emprosnet.gr αναφέρεται στις αναδασώσεις που ακολουθούν τις πυρκαγιές. Αξίζει να το έχουν υπόψη τους οι αρμόδιοι.
Υπάρχει ένα ρητό «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»! Που το θυμηθήκαμε; Κάθε φορά που μια πυρκαγιά καταστρέφει ένα κομμάτι της χλωρίδας, μετά το πρώτο σοκ και την αποτίμηση της ζημιάς, διάφοροι σύλλογοι, κοινωνικοί φορείς ή και απλοί ιδιώτες, δηλώνουν πρόθυμοι να ξεκινήσουν προσπάθειες αναδάσωσης. Πολλές φορές μάλιστα η πρόθεση μεταφράζεται σε πράξη και βλέπουμε – σίγουρα συμπαθητικές – εικόνες με μεγάλους και παιδάκια να φυτεύουν δεντράκια στις καμένες περιοχές. Όμως, τέτοιες επαινετές κατά τα λοιπά πρωτοβουλίες, πόσο σωστά σχεδιασμένες είναι και τι σχέση έχουν με μια επιστημονικά κατοχυρωμένη διαδικασία αναδάσωσης; Όταν ακόμα και ο επικεφαλής των Γάλλων πυροσβεστών που ήρθαν για βοήθεια στις πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού δηλώνει προβληματισμένος από το γεγονός ότι η πλειονότητα των Ελληνικών δασών αποτελείται από εύφλεκτα πεύκα, πόσο χρήσιμο είναι άραγε να αναδασώνουμε και πάλι με πεύκα. Με αφορμή τη μεγάλη πυρκαγιά των Βατερών, περπατήσαμε τα καμένα αλλά περπατήσαμε και αναδασωμένες περιοχές που είχαν πληγεί από προηγούμενες πυρκαγιές στη Λεσβιακή ύπαιθρο. Ξαναείδαμε καινούργια μικρά πεύκα και μάλιστα φυτεμένα κατά κανόνα κολλητά χωρίς δυνατότητα αραίωσης ή πρόσβασης, έτοιμο …υλικό για την ο μη γένοιτο επόμενη πυρκαγιά! Καλές λοιπόν οι προθέσεις αλλά οι όποιες πρωτοβουλίες πρέπει να ζητούν τη βοήθεια των ειδικών επιστημόνων, γιατί αλλιώς – άθελά τους – απλά προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη συμφορά.
Επικροτώ την άποψη του κ. Μυριτζή. Πρόσφατα διάβαζα ένα παρόμοιο άρθρο και τα δένδρα τα οποία προτεινόταν να φυτευτούν σε πληγείσες από φωτιά περιοχές ήταν όχι πάλι πεύκα αλλά η Χαρουπιά, η Μελία, η Κουμαριά, η Βελανιδιά, το Κυπαρίσσι, και η Ακακία από όσο θυμάμαι. Μείξη τέτοιων δένδρων που αντιστέκονται στην φωτιά. Αξίζει να το ψάξουν οι ιθύνοντες και να προσέξουμε. Είμαστε άλλως τε «καμμένοι» πολλές φορές.
Πολύ σωστή η τοποθέτηση-διευκρίνηση του Κου Μυριτζή και συμφωνώ απόλυτα με την Κα Κατερίνα συμπληρώνοντας ότι , αποφασίζοντας οι ειδικοί για τα είδη από όλα αυτά που ευδοκιμούν εύκολα στην περιοχή μας και αντέχουν στη θάλασσα και την Νοτιά , θα μπορούσε να γίνει “ένα πάντρεμα” με κάποιες εκατοντάδες-χιλιάδες φοίνικες ( με είδος που δεν τους πιάνει το σκαθάρι ) και να αποκτήσει και η Λέσβος με τα χρόνια ένα φοινικόδασος στο Νότιο μέρος του νησιού ( ίσως και φωτισμένο σε διάφορα μέροι ) που όλοι θα επισκέπτονται για να δουν μαζί με την αξιόλογη και μεγάλη παραλία μας .
Εννοείτε βέβαια , πάντα με σωστή χωροθέτηση και σχεδιασμό τέτοιο που δεν θα ξανά κινδυνέψουμε «να καούμε ζωντανοί» από μια πιθανή μελλοντική πυρκαγιά .
Συμφωνώ με όλους τους παραπάνω αγαπητούς συγχωριανούς μας για το πνεύμα μιας αναδάσωσης. Απλά λέω, πως πρέπει να θυμούνται ότι από την καταστροφική φωτιά που έπληξε Βατερά και Βρίσα δεν κάηκαν μόνο πεύκα αλλά και ελαιόδεντρα για τα οποία δεν έχω εγώ τουλάχιστον διαβάσει κάποια μελέτη. Μπορεί να έχουν λεχθεί πολλά αλλά δυστυχώς δεν έτυχε να τα διαβάσω. Τα ελαιόδεντρα αυτά πως θα ξαναγίνουν, αν ξαναγίνουν, και πότε, νομίζω ότι δεν ξέρει κανένας. Εάν υπάρχει κάποιος ειδικός για το θέμα αυτό ας μας ενημερώσει, σίγουρα μια ενημέρωση δεν κάνει ποτέ κακό.