Είδαμε μια ανακοίνωση των μεσοτοπιτών και ζηλέψαμε. Αμαρτία ομολογημένη, η μισή συγχωρημένη!
Στο Μεσότοπο έχουν και ανοιχτό αμφιθέατρο. Ευτυχώς σήμερα με το ίντερνετ εύκολα μαθαίνεις τί γίνεται στον κόσμο όλον.Πόσο μάλλον στη γειτονιά σου. Διαβάζουμε συνεχώς για γήπεδα, για παιδικές χαρές, για ασφαλτόστρωση αγροτικών δρόμων, για πλατείες, για ηλεκτροφωτισμούς. Τώρα μαθαίνουμε ότι στο Μεσότοπο έχουν και ανοιχτό αμφιθέατρο.
Εμείς τί κάνουμε; Και δεν αναφέρομαι στην τοπική αρχή, αναφέρομαι στην τοπική κοινωνία. Ως τοπική κοινωνία τί κάνουμε; Πώς ανεχόμαστε να βρισκόμαστε συνεχώς σε ένα βάλτο. Να μην γίνεται τίποτα. Να μην κινείται τίποτα.
Πριν λίγους μήνες κάποιοι φορείς έστειλαν μια επιστολή – πρόταση να γίνει ένα ανοιχτό αμφιθέατρο δίπλα στο Δημοτικό σχολείο με πέτρες που προκύπτουν απ΄την κατεδάφιση των σπιτιών του χωριού. Και από κει …σιωπή. Μα για να προχωρήσουν τα έργα χρειάζονται τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας. Έγινε η πρόταση αποδεκτή; Γίνεται κάποια προμελέτη; υπάρχει προοπτική να βρεθεί χρηματοδότηση; Με το να πετάμε μια τουφεκιά εδώ και μια εκεί -το αποτέλεσμα δείχνει – ότι δεν κάνουμε τίποτα.
Αλήθεια με το γεφύρι της Αγιάς Κατερίνας τί γίνεται; Βγάλαμε φωτογραφίες, δώσαμε προθεσμίες, ξαναδώσαμε προθεσμίες και …τίποτα. Δεν δικαιούται η αξιοπρέπεια της τοπικής κοινωνίας που ενημερώθηκε ότι θα γίνει ( τσιμεντένιο) το γεφύρι, να ενημερωθεί και το γιατί δεν γίνεται και τί προοπτική υπάρχει;
Δεν είναι γρίνια, είναι έκφραση πικρίας. Δεν είναι κριτική προς κανέναν, είναι προβληματισμός προς όλους.
