Σε ένα στρατόπεδο ανέλαβε ο νέος διοικητής και στις πρώτες συναντήσεις που είχε με τα στελέχη του ενημερώνεται για την ασφάλεια του στρατοπέδου και για τις σκοπιές. Μεταξύ των άλλων σημείων υπήρχε μια σκοπιά και στο σημείο Λ δίπλα σε ένα παγκάκι. -Γιατί υπάρχει αυτή η σκοπιά εδώ, ρωτάει τον υποδιοικητή;
– Δεν ξέρω κ. διοικητά. Ο προκάτοχός σας είχε δώσει την εντολή. Τηλεφωνεί στον προκάτοχό του και του απαντά: -Τί να σας πω. Έτσι είχα παραλάβει την ασφάλεια του στρατοπέδου και δεν έκανα καμιά αλλαγή.
Ο νέος διοικητής όμως ήθελε να είναι κύριος της κατάστασης και όπως είχε και μειωμένο προσωπικό αναζήτησε απάντηση στον προηγούμενο του προκατόχου του διοικητή και στη συνέχεια στον προ-προκάτοχό του, διότι η απάντηση όλων ήταν η ίδια. “Έτσι παρέλαβα το στρατόπεδο”
Φτάνει τελικά να ρωτήσει ένα υπέργηρο στρατηγό ο οποίος πια μιλούσε με δυσκολία. Όταν του διατύπωσε την απορία του, η απάντηση του γηραιού στρατηγού τον άφησε σύξυλο: “Μη μου πείτε ότι ακόμα δε στέγνωσε η μπογιά απ’ το παγκάκι!!!”
Το ανέκδοτο αυτό ταιριάζει λίγο στην περίπτωση με τις δυο λάντζες για τις οποίες έγραφα προχτές. Μου είπαν ότι τις λάντζες αυτές, πριν κάποιες δεκαετίες, όταν επισκευάζονταν ο νότιος αυλότοιχος του σχολείου τις είχε φέρει ο εργολάβος που είχε αναλάβει το έργο για να αποθηκεύει νερό. Στη συνέχεια τις ξέχασε εκεί και με τις εργασίες για τη ισοπέδωση του χώρου (είπαμε εκεί είναι το “γήπεδο”) καλύφτηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους από τα χώματα. Κανείς δεν ασχολήθηκε μ’ αυτές και παραμένουν πληρούμενες σιγά σιγά με σκουπίδια!
