Άγνωστη σε μένα η στιχουργός, η οποία υπογράφει με το μικρό μονάχα όνομά της. Μπράβο Ειρήνη, όμορφο!
Μα θα’χει τέλος όμορφο, σαν κάτι παραμύθια
Ήτανε θέλημα Θεού να πέσει το χωριό μας,
όμως εμείς πιό δυνατοί ψάχνουμε τ’όνειρό μας.
Θέλαμε να’ταν όπως πριν, να στέκανε τα σπίτια,
οι άνθρωποι χαρούμενοι σαν ξέγνοιαστα σπουργίτια.
Οι πόρτες να’ταν ανοιχτές και οι σκεπές ολόρτες,
οι τοίχοι κάτασπροι, λευκοί, σαν το λευκό βαμβάκι.
Μα χορταριάσαν οι αυλές, ριμώσανε οι δρόμοι,
σκορπίσανε οι άνθρωποι και η Βρισά μας μόνη.
Η Εκκλησιά δε λειτουργεί, λίγες φορές μονάχα
ακούγεται η λειτουργιά σα να’ναι μέρες Πάσχα.
Όνειρο θέλω να’τανε, μα όχι είν’ αλήθεια.
Μα θα’χει τέλος όμορφο, σαν κάτι παραμύθια.
Ειρήνη
