Στη μνήμη του Νίκου Νικολαΐδη του Σωκράτη

Σαν αύριο 20 Μαΐου ξεκινούσε κάθε χρόνο το πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου στο χωριό μας. Οι ετοιμασίες όμως είχαν αρχίσει πολύ πιο μπροστά. Το πανηγύρι πάντα απαιτεί μουσική και χορό και πριν λίγες δεκαετίες υπήρχε η βρισαγώτικη κομπανία. Μαέστρος ο βιολιστής Νίκος Νικολαΐδης.

Και φυσικά όπου γάμος και χαρά οι βρισαγώτες μουσικάντες πήγαιναν πάντα μπροστά!

Μπορεί ο καιρός σήμερα να χάλασε αλλά κακά τα ψέματα αφού “από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα” τώρα που έχουμε Μάιο έχουμε καλοκαίρι. Εξάλλου η θάλασσα είναι εξαιρετική για να αρχίσουν -όσοι δεν το έκαναν ακόμα- τα μπάνια τους. Το καλοκαίρι στη θύμηση ημών των παλιών φέρνει αναμνήσεις από τα παλιά φτωχικά, ήμερα και …οικογενειακά θα λέγαμε Βατερά, με την απλοϊκή ζωή. Ζωή όμως στην οποία η μουσική, και μάλιστα η ζωντανή, είχε τη θέση της και έδινε χρώμα. Η οικογενειακή κομπανία του Νίκου Νικολαΐδη έπαιζε, όχι μόνο στις γιορτές αλλά απλές Κυριακές στο καφενείο του Χαράλαμπου Α. Γκουγκούλιου. Ο Νίκος βιολί, ο Σωκράτης, ο γιος, τα τύμπανα και τα κορίτσια ακορντεόν και τραγούδι.

Τη δεκαετία του 1980 θεσπίστηκαν οι δραστηριότητες των νομαρχιακών λαϊκών επιμορφώσεων (ΝΕΛΕ) και στο χωριό ανάμεσα σε άλλα άρχισαν και μαθήματα μουσικής σε παιδιά. Δάσκαλος ο Νίκος Νικολαΐδης.

Θυμάται ο Γιώργος Μαργαρίτης που υπήρξε ένας από τους “μαθητές” του “δάσκαλου”, διότι έτσι τον προσφωνούσαν μικροί και μεγάλοι:

Το 1987 ο Νίκος Νικολαΐδης ξεκίνησε να κάνει μαθήματα μουσικής στο χωριό μας. Συγκεντρώθηκε μια αρκετά μεγάλη ομάδα παιδιών που θέλησαν να μάθουν να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο. Χάρη στον ακούραστο δάσκαλό μας, δημιουργήθηκε μία ομάδα με βασικό κορμό τους: Γιώργο Σάμιο, Στρατή Στεργίου, Κώστα Νικέλλη, Γιώργο Μαργαρίτη, Σπύρο Τριανταφύλλου, Χαρίλαο Κατσάνη, Παναγιώτη Κουκούλα, Γιάννη Παράκοιλα, Μυρσίνη Σιγεώργη, Παναγιώτα Παράκοιλα και Σεβαστό Σάββα. Η ομάδα αυτή για αρκετά χρόνια έλαβε μέρος σε αρκετές εκδηλώσεις όπως γιορτές για Χριστούγεννα και Πάσχα (Επιτάφιος, Δευτερανάσταση, Αγίου Γεωργίου), Αποκριάτικες εκδηλώσεις, έπαιξε στο δημοτικό θέατρο Μυτιλήνης και μία βραδιά στο καφενείο του Προκόπα. 

Φυσικά δεν θα είχαμε επιτύχει τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν υπήρχε ο ακούραστος δάσκαλός μας Νίκος Νικολαΐδης, που με το μεράκι και τη μεγάλη του αγάπη για τη μουσική, κατάφερε να μας μεταδώσει όσα περισσότερα μπορούσε στο μικρό, σχετικά, χρονικό διάστημα που διήρκεσαν τα μαθήματα. 

Σαν ένα μικρό φόρο τιμής στη μνήμη του συγκέντρωσα όλα τα τραγούδια που μας έμαθε και τα έγραψε στα τετράδιά μας για να διασωθούν.  

Το τετράδιο μουσικής θα το βρείτε πατώντας το σύνδεσμο: https://read.bookcreator.com/EUF1UrR9gvWwiRfCWJY4UQ6xgiI2/tbmTxnsGSpOB-Mt3dCDvMA

Τη μουσική των τραγουδιών την έγραφε και την έδινε στα παιδιά ο δάσκαλος τους. Παραθέτουμε το κομμάτι για το “καναρίνι” απ’ τη συλλογή του Γιώργου.

Ο Νίκος εξασκούσε και το βιοποριστικό -και καλλιτεχνικό, θα λέγαμε- επάγγελμα του κουρέα. Ήταν και άνθρωπος του καφενείου.

Ήταν προς το τέλος της δεκαετίας του 1980. Χειμώνας στο καφενείο με την τράπουλα στο χέρι για να περάσει η ώρα πριν σερβιριστεί το καραφάκι. Στο καρέ του χαρτοπαιγνίου ανάμεσα στους άλλους ήταν και ο αείμνηστος Νίκος Νικολαΐδης, ο βιολιστής και κουρέας. Φυσικά το παιχνίδι συνοδεύονταν από συζητήσεις της επικαιρότητας.

Στην επικαιρότητα τότε ήταν η πίεση απ’ τη μεριά της πολιτείας προς τους αγρότες να εξοφλήσουν τα δάνεια της “ξηρασίας” που είχαν πάρει (αν θυμάμαι καλά) στο τέλος της δεκαετίας του 1970. Επρόκειτο για δάνεια που είχαν δοθεί εξαιτίας της μεγάλης ανομβρίας διαδοχικών ετών. Ήταν όμως νωπές οι μνήμες του κόσμου απ’ το χάρισμα των αγροτικών χρεών που είχε γίνει από τον Παπαδόπουλο. Έτσι κανένας δεν ήταν συνεπής στην πληρωμή των δόσεων ευελπιστώντας σε μια ακόμα χαριστική πράξη.

Στο τραπέζι της χαρτοπαιξίας λοιπόν συζητιόταν το θέμα αυτό. Ο αείμνηστος Νίκος ανακατεύοντας την τράπουλα και μοιράζοντας είπε: “Εγώ τους τα χαρίζω όλα. Δεν τους δίνω μία!!!”

Το μικρό αυτό αφιέρωμα στο Νίκο με την ευκαιρία του πανηγυριού του χωριού μας το κλείνουμε με παλιότερη δημοσίευσή μας στο χώρο αυτό που αφορά τον πατέρα του Νίκου τον Σωκράτη Νικολαΐδη.

Το παρακάτω πραγματικό περιστατικό μου διηγήθηκε υπερήλικας χωριανός μας στον οποίο είχε μεταφερθεί από τον πατέρα του.

Πριν πολλά χρόνια το γλέντι στο πανηγύρι του Αη Γιωργιού γινόταν στον περιβάλλοντα χώρο του ξωκλησιού και όταν βοηθούσε ο καιρός διαρκούσε μέχρι το πρωί της επόμενης μέρας. Μια χρονιά στη μουσική  κομπανία “αρχιμουσικός” ήταν ο Σωκράτης Νικολαΐδης, που έπαιζε βιολί. Ξαφνικά την αυγή ακούστηκε το κελάηδημα ενός αηδονιού. Αμέσως ο Σωκράτης επέβαλε ησυχία λέγοντας “τώρα ακούμε το αηδόνι”. Μετά το αηδόνι αυτός παίζοντας το δοξάρι στις χορδές του βιολιού έβγαλε έναν παρόμοιο ήχο ένα τόνο υψηλότερο απ’ αυτόν του αηδονιού. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το αηδόνι βγάζοντας ήχο ακόμα πιο υψηλό. Ανταπάντησε το βιολί και ο “αγώνας” συνεχίστηκε μέχρις ότου το αηδόνι σίγησε. Και κατέληξε ο αφηγητής: “Αυτός (ο Σωκράτης) έσκασε και το αηδόνι ακόμα!!!” χωρίς να διευκρινήσει αν το έσκασε βιολογικά ή μεταφορικά (έσκασε απ’ το κακό του) και γι αυτό σταμάτησε.

Ας είναι αναπαυμένος με την ικανοποίηση ότι τα επι γής πεπραγμένα του τον κρατούν ζωντανό ανάμεσά μας!