Την επισήμανση αυτή μου την έκανε τηλεφωνικά καλός φίλος.
Και έχει απόλυτα δίκιο. Τώρα τελευταία τα νέα του χωριού αφορούν θανάτους, μνημόσυνα και προσφορές στη μνήμη αγαπημένων προσώπων που έφυγαν. Στο καφενείο ένα “νέο” θα αφορά, σχεδόν αποκλειστικά, ή θάνατο ή ασθένεια χωριανού μας. Μετά το σεισμό έχουν φύγει από τη ζωή περισσότεροι από 80 πρώην μόνιμοι κάτοικοι του.
Δεν υπάρχει τίποτα το δημιουργικό, τίποτα το ελπιδοφόρο για να αναφέρουμε. Ούτε γάμος, ούτε βάφτιση. Τίποτα για το σεισμόπληκτο χωριό μας. Στο γεφύρι αναπαύονται οι σιδεροδοκοί (έμαθα ότι κάποιοι περνάνε πατώντας πάνω σ’ αυτούς για να αποφύγουν την μεγαλύτερη διαδρομή της παράκαμψης). Στο εσωτερικό του χωριού αιωρούνται ακόμα ετοιμόρροπα κτίρια. Οι σωροί των μπάζων περιμένουν υπομονετικά την γραφειοκρατία. Καμιά καινούρια οικοδομή δεν ξεκινά (με μοναδική εξαίρεση την αποθήκη, πρώην καφενείο “Παράδεισο”). Η ακρίβεια των υλικών οικοδομής φαίνεται ότι δυσκολεύει την εξέλιξη τόσο των ιδιωτικών όσο και των δημόσιων έργων.
Η πανδημία και η ακρίβεια έχουν εκμηδενίσει την όποια κίνηση στα Βατερά. Η περίοδος της καραντίνας του χωριού έληξε πριν λίγες μέρες και ακόμα δεν μάθαμε αν παρατάθηκε πάλι και πόσο. Το πρώτο καφενείο στο χωριό που ανακατασκευάστηκε στον Πλάτανο παραμένει σε στάσιμη κατάσταση μισοτελειωμένο αφού δεν υπάρχει προοπτική να δοθεί άμεσα άδεια και να βρεθεί ενδιαφερόμενος για να το λειτουργήσει.
Αυτή είναι η δύσμοιρη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ας ελπίσουμε ο Απρίλης μαζί με τα λουλούδια να φέρει ευχάριστα νέα και λιγότερους θανάτους!
