Αποχαιρετισμός

Σημείωση σελίδας: Ένα κείμενο όπως το παρακάτω ασφυκτιά και αδικείται στον περιορισμένο χώρο ενός σχολίου γι αυτό το παραθετουμε ως ξεχωριστό άρθρο.

Από τον Κώστα Τουλαδέλλη

Πατέρα
Θυμάμαι όταν με πετούσες στο ταβάνι του καθιστικού, με ξανάπιανες και εγώ τρελαινόμουν απ΄τα γέλια
Θυμάμαι που με σήκωνες στις πατούσες σου και κάναμε αεροπλανάκι
Θυμάμαι που με φώναζες «Κωνσταντινε» και καμάρωνες
Θυμάμαι που με έμαθες μπάνιο
Θυμάμαι που με σήκωσες και με φίλησες για πρώτη ίσως φορά και καμάρωνες σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν έμαθες ότι πέρασα στο πολυτεχνείο
Θυμάμαι την περιέργεια σου να μάθεις για τις ξένες χώρες που είχα πάει
Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις μας για πολιτική
Σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες αυτά που θυμάμαι και αυτά που δεν θυμάμαι
Σε ευχαριστώ που δεν με αποπήρες στις απογοητεύσεις που σου έδωσα
Σου εύχομαι καλό σου ταξίδι και νάναι μαλακό το χώμα που σε σκεπάζει
Παραμένεις στην μνήμη μου σαν λεβέντης αρχικά και λεβεντόγερος στη συνέχεια πάντα με το χαμόγελο και τον καλό λόγο
Θα βρείς τους φίλους σου εκεί που πας να μιλάτε ατέλειωτα για τα χωράφια τις ελιές τα μαξουλια και την πολιτική
Θέλω να ευχαριστήσω εδώ και την Ντίνα που σου στάθηκε στις δύσκολες ώρες σου και ηταν δίπλα σου στο πέρασμα σου στον άλλο κόσμο.