Στο δημοσίευμα αυτό ένας χωριανός μας απευθύνεται στον εκδότη της εφημερίδας και παραπονιέται ότι δεν γράφει για τα Βατερά, τα οποία προοδεύουν (αναφερόμαστε στον Αύγουστο του 1957) έχοντας αποκτήσει ένα καινούριο καφενείο (των αδελφών Πελέκου που τελευταία το λειτούργησε ως ψησταριά ο Χάρης Πιτζάς) και ένα εκκλησάκι (τον άγιο Ευστάθιο) που θα εγκαινιάζονταν σε λίγες μέρες και φυσικά την πανέμρφη παραλία και πεντακάθαρη θάλασσα.
Το παρακάτω απόσπασμα της εφημερίδας Ταχυδρόμος της Μυτιλήνης δημοσίευσε ο Γιώργος Μαργαρίτης στο fb, στις παλιές φωτογραφίες της Βρίσας.
Ο εκδότης, που υπογράφει με το ψευδώνυμο Σείριος, απαντά στον επιστολογράφο του και τον κατακεραυνώνει με σαφείς κατηγορίες εναντίον όλων των χωριανών ότι δεν προστατεύουν το περιβάλλον των Βατερών. Επισημαίνει κυρίως δυο θέματα. Το ένα αφορά την αμμοληψία και το άλλο την ξύλευση του πευκοδάσους που πλαισίωνε (και πλαισιώνει) την έκταση του οικισμού.
Είναι πολύ οξύς ο Σείριος, που δεν είναι άλλος από τον Θίελπι Λευκία, τον εκδότη της εφημερίδας την περίοδο 1956-57, έναν από τους συντελεστές της Λεσβιακής άνοιξης, φίλο και συνεργάτη του Στρατή Μυριβήλη, βουλευτή Λέσβου με το κόμα των Φιλελευθέρων και με το Σοσιαλιστικό και ο οποίος τα καλοκαίρια του τα περνούσε στα Βατερά, έχοντας το σπίτι του στην Στραβή Βαλανίδα, στους πρόποδες των πευκόφυτων λόφων στους οποίους αναφέρεται στην απάντησή του.
Ο Λευκίας πέθανε το 1957 στα γραφεία του Ταχυδρόμου. Αν ζούσε σήμερα είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας κατηγορούσε και πάλι για την αδιαφορία μας όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος μας;
Όντως ο Στρατής Μυριβήλης πρωτοστάτησε στη «Λεσβιακή Άνοιξη» με τις ιδιαίτερα δημοκρατικές ευαισθησίες. «φίλος» με τον Θίελπι Λευκία, όπως και με τους δικούς μας, με τον Κώστα Κόντο μαζί στο Ε σώμα στρατού, και με τον Τάκη Κόντο αρθρογραφούσαν εδώ στον «ταχυδρόμο Μυτιλήνης». Πολλοί όμως φίλοι, μέλη τις Λεσβιακής Άνοιξης έγιναν «εχθροί» του Μυριβήλη, εφόσον το 1936 ο Μυριβήλης ευνοούμενος πλέον του δικτάτορα Μεταξά,τάσσεται στον ακροδεξιό χώρο.