Ένα απ’ τα πολλά δημόσιας χρήσης πηγάδια του χωριού, που υπήρχαν τόσο μέσα στο χωριό όσο και στην αγροτική περιοχή του, ήταν και το παραπάνω. Με το τραπέζι του, τις γούρνες του και το βραχόλι του. Ξεδιψούσε ανθρώπους και ζωντανά με τον κουβά να κρέμεται μόνιμα δεμένος στο βραχόλι. Το πιο χρήσιμο και για τούτο αγαπητό πηγάδι στα γυμνασιόπαιδα, τότε που πήγαιναν με τα πόδια στο Γυμνάσιο, τα οποία ξεδιψούσε και ανακούφιζε ιδιαίτερα όταν το στομάχι ήταν γεμάτο από αχλάδες (άγρια αχλάδια).
Και αυτό το πηγάδι είχε εγκαταλειφθεί, είχε σχεδόν κρυφτεί από μπάζα που είχαν αποθέσει γύρω του, είχε γεμίσει (κυριολεκτικά) με σακούλες σκουπιδιών και κάθε λογής άχρηστο αντικείμενο και είχαν αρχίσει οι επιτήδειοι να το λεηλατούν ξεκινώντας από τις γούρνες του.
Ευαισθητοποιημένος περιβαλλοντικά από την κουλτούρα της Αυστραλίας όπου ζει και παρακινούμενος από τις παιδικές του αναμνήσεις ο συγχωριανός μας Νίκος Κόντος έδωσε αρκετά χρήματα για να ευπρεπισθεί τόσο το πηγάδι όσο και ο περιβάλλον χώρος. Η πινακίδα με την αφιέρωση στη μνήμη των γονέων του είναι το συνηθισμένο αλλά και πιο ουσιαστικό μνημόσυνο γι αυτούς.
