Ξεκινάμε με βάση την παραδοχή ότι το κράτος είναι ενιαίο και οι διάφοροι φορείς του ενεργούν κάτω από μια συγκεκριμένη πολιτική γραμμή.
Ο καταστροφικός για το χωριό μας σεισμός κατέστρεψε σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό πολλών και διαφορετικών χρήσεων κτίρια. Κατέρρευσαν σπίτια, δημοτικά κτίρια, καταστήματα, αποθήκες, το διδακτήριο. Υπέστησαν από μικρές ως και πολύ μεγάλες ζημιές ναοί και όλα τα άλλων χρήσεων κτίρια.
Το κράτος έρχεται αρωγός και χρηματοδοτεί σε σημαντικό ποσοστό την ανακατασκευή ή την επισκευή όλων αυτών των κτιρίων. Ακόμα και μισοερειπωμένων κτιρίων που περιβλήθηκαν τον μανδύα της αποθήκης. Όλα τα κτίρια που έπαθαν ζημιές θέλει το κράτος -και γι αυτό τα χρηματοδοτεί- να ξαναστηθούν πιο στέρεα και λειτουργικά για το καλό των πολιτών του.
Εκτός από μια τραγική εξαίρεση: από το σχολείο!!!
Αν είναι δυνατόν στον εικοστό πρώτο αιώνα το κράτος να αδιαφορεί για το αν θα ξαναχτιστεί ή όχι το σχολείο σε ένα χωριό της παραμεθορίου! Διότι είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους να βρει τα χρήματα και τον τρόπο για να χτιστεί το διδακτήριο. Οι γραφειοκράτες και οι τεχνοκράτες πρέπει να λειτουργήσουν κάτω από την πολιτική εντολή: Να βρεθεί άμεσα λύση. Το σχολείο πρέπει να ξαναστηθεί.
Δυστυχώς αυτή η πολιτική εντολή δεν έρχεται -στην Ελλάδα- από μόνης της. Πρέπει κάποιος/κάποιοι να την προκαλέσει/ουν.
Θα βρεθεί/ούν;
