Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “ΑΙΟΛΙΔΑ” της Λεσβιακής Παροικίας είδαμε το παρακάτω ποίημα του χωιανου μας γιατρού και ιστοριοδίφη Κωνσταντίνου Κώστα. Δεν ξέρουμε αν έχει δημοσιεύσει ξανά στίχους του, πάντως η έκπληξή μας υπήρξε ευχάριστη.
Ζωή και πεπρωμένο
Ω! μήλον της έριδος Βρισηίδα
δύσμοιρη καλλιπάρεια τόσων δεινών
οι νοσταλγοί της πάτριας σου Άκρας Βρίσας
χαιρετούν την συνάντησή μας.
Ω! Μάκαρ Συ της γενέτειράς μου
Συ πρέπει αίνος Συ πρέπει δόξα
δέξου τις όποιες ανομίες μου
στην πυρά του θυσιαστηρίου σου
Ω! θύμηση νεανικών ερώτων
πάρε με στην πυρά της αγκάλης σου
σιγοψυθίρησε γλυκά
τραγούδι στα “μαρμαρένια αλώνια”
Ω! μοφή ρακεμικής μου ύπαρξης
λίκνισε την αιώρα του πεπρωμένου μου
στην πυρά της αιωνιότητας,
στο λυκόφως της ύπαρξης μας.
Ω! κύμα της θάλασσας
πάρε τη στάχτη μου,
απομεινάρι της πυράς
στη δροσερή αγκαλιά σου
ταξίδευσε με μακριιά στα πέλαγα,
μαζί σου.
