σε παλιότερους καιρούς.
Σήμερα στο χωριό (δηλαδή στα Βατερά) έγινε η δοξολογία και στη συνέχεια στο Ηρώον το τρισάγιο στη μνήμη των πεσόντων και η κατάθεση του στεφανιού από τον Πρόεδρο της Κοινότητας χωρίς την παρουσία κόσμου.
Τα τελευταία χρόνια πριν και μετά το σεισμό τα παραπάνω εμπλουτίζονταν από την παρουσία του κόσμου και προπαντός από τη συμμετοχή των σχολείων (Δημοτικού και Νηπιαγωγείου) με ποιήματα στο Ηρώον και υποτυπώδη παρέλαση.
Τα παλιότερα όμως χρόνια τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά!
Θυμάται ο Γιώργος Γιωργής:
Στο τέλος της δεκαετίας του 1940 σηκωνόμασταν ανήλια ακόμα για να πάρουμε βόλτα στους δρόμους του χωριού για το “εωθινόν”, δηλαδή για να τραγουδάμε εμβατήρια. Στη συνέχεια συγκέντρωση στο σχολείο για τον εκκλησιασμό και την κατάθεση των στεφανιών στο Ηρώον. Ακολουθούσε η με τη μορφή παρέλασης επιστροφή στο σχολείο για τη σχολική γιορτή με θέματα τόσο για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου όσο και για την Επανάσταση του 21. Η γιορτή αυτή ήταν το γεγονός της ημέρας και οι δυο μεγάλες αίθουσες του σχολείου ενωμένες δεν χωρούσαν τον κόσμο που ήθελε να την παρακολουθήσει. Όταν σκοτείνιαζε άρχιζε η λαμπαδηδρομία. Από νωρίς είχαμε ετοιμάσει την δάδα. Ένα τενεκούδι προσαρμοσμένο σε ένα ξύλο μέσα στο οποίο βάζαμε πετρέλαιο και άμμο και το βάζαμε φωτιά. Με τις αυτοσχέδιες αυτές δάδες διασχίζαμε τρέχοντας για μια ακόμα φορά τους δρόμους του χωριού.
Αλλά και αργότερα, τη δεκαετία του 90, τα παιδιά της μπάντας με επικεφαλής τον ακούραστο Δημήτρη Βογιατζή ξεκινούσαν με την ανατολή του ήλιου από την είσοδο του Δημοτικού σχολείου παιανίζοντας εμβατήρια και περιδιάβαιναν τους δρόμους του χωριού. Μια πιο εξελιγμένη έκδοση του εωθινού. Με την κατάργηση της μπάντας το πρωί έμπαιναν εμβατήρια στα μεγάφωνα της κοινότητας. Κονσέρβα …εωθινό!
Όλοι οι μαθητές του δημοτικού των περασμένων δεκαετιών έχουν λίγο πολύ φωτογραφίες με στολές βρακάδων, τσολιάδων και Αμαλιών. Σήμερα η σελίδα του Γιώργου Μαργαρίτη θα πλημμυρίσει από τέτοιες φωτογραφίες. Για να μην ξεχνάμε το κοντινό παρελθόν της ζωής τόσο ατομικά της δικής μας όσο και του χωριού μας.
Πώς ζωντάνεψε στη μνήμη μου η εικόνα της Αργυρώς της αγαπημένης συμμαθήτριάς μας ντυμένη αγγελάκι…..ήταν κάτι που ζήσαμε τότε πολύ έντονα και θυμόμαστε την παράσταση ! Ας είσαι αναπαυμένη καλή μας, μας έχεις αφήσει μόνο καλές αναμνήσεις!