(Ανεβασμένο ξανά όταν το κατεδάφιζαν και επίκαιρο και τώρα που αρχίζει η ανακατασκευή του καφενείου)
Για τον παππού μου
Προχθές κατεδάφισαν το καφενείο σου παππού.
Γκρέμισαν τα χρόνια που πέρασες εκεί.
Τον καφέ που έπινες το πρωί.
Το ούζο σου το μεσημέρι και το βράδυ.
Τις αναμνήσεις που είχαν οι κόρες σου εκεί μέσα και τις εξόδους σου με την γυναίκα σου.
Το καφανείο εκείνο που μεγαλώσαμε εμείς τα εγγόνια σου τα καλοκαίρια όταν έκλειναν τα σχολεία και ερχόμασταν στο νησί.
Την λαχτάρα μας θυμάμαι να κατέβουμε στον πλάτανο και να φάμε από τον μεζέ σου και να πιούμε πορτοκαλάδα.
Όμως παππού ένας σεισμός δεν θα καταφέρει να τα διαλύσει όλα.
Θα δεις, όλα θα ξαναγίνουν, το καφενείο σου ο εγγονός σου Παναγιώτης θα το ξαναφτιάξει θα το κάνει ομορφότερο, όμορφο σαν την ψυχή σου.
Και τα μάτια του αδερφού μου θα λάμπουν απο χαρά!
Μένια Κακαρά (εγγονή Τάκη Τσάκωνα)
