ΕΜΕΙΣ ΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΤΟ «ΣΑΛΙΑ ΜΠΑΛΙΑ»
Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα όταν ξαναείδα το χωριό μετά από ένα χρόνο. Θλίψη και αγανάκτηση για την εγκατάλειψη αλλά και ελπίδα για ότι καινούργιο ξεκινάει να δημιουργείται. Η ελπίδα όμως αυτή δεν έρχεται μόνη της και σίγουρα δεν είναι εύκολη. Κάθε τι νέο ξεκινάει με ένα όνειρο και ύστερα με επιμονή και υπομονή ξεκινάει να παίρνει σάρκα και οστά ακόμα και όταν ο δρόμος φαίνεται μακρύς και γεμάτος δυσκολίες. «Πάντα στο νου σου να έχεις την Ιθάκη». Ξεκινήσαμε μόνοι και μόνοι συνεχίζουμε. Η ιστορία έδειξε πως είναι μάταιο να πιστεύουμε λόγια που διαρκούν όσο ένα δελτίο ειδήσεων ή ένα ούζο. Αν δεν ενδιαφερθούμε εμείς για εμάς δεν θα ενδιαφερθεί κανείς για εμάς. Για αυτό και όταν ένα όνειρο είναι κοινό τότε δυναμώνει, φουντώνει η επιθυμία για τον τελικό προορισμό. Η επανακατοίκηση του χωριού είναι κοινό όραμα και επιθυμία πολλών. Σίγουρα δεν θα γίνει στο χρονικό διάστημα που μας υποσχέθηκαν αρχικά αλλά θα γίνει. Είναι ένας αγώνας δρόμου που κανένας φορέας ή οντότητες δεν θα πρέπει να διεκδικεί πρωτεία.Ασχέτως με τον προσωπικό αγώνα του καθενός γεννήθηκαν συλλογικές παρεμβάσεις, προτάσεις και ιδέες για να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Λάθη έγιναν πολλά. Ως χωριό άλλα τα επιτρέψαμε και άλλα μας τα επέβαλαν. Τα λάθη αυτά καλούμαστε όλοι τώρα να επανεξετάσουμε, να διδαχθούμε από αυτά και να τα ξεπεράσουμε ακόμη και όταν η απογοήτευση είναι μεγάλη. Με μεγαλύτερο δυναμισμό. Όχι διαλύοντας ότι ήδη υπάρχει, αλλά βελτιώνοντάς το. Μαζί, όχι ο καθένας μόνος του. Δεν μπορούμε να προσκολλόμαστε σε διχαστικές ιδεολογίες μιας άλλης εποχής. Οι καρέκλες, οι τίτλοι, ο τόπος καταγωγής ή ο τόπος διαμονής δεν θα πρέπει να έχουν καμία σημασία όταν κάποιος αγαπάει και παλεύει για το συλλογικό καλό. Η ιστορία μοιάζει με το δίλημμα που έθεσε ο Μπρεχτ στο έργο του «ο κύκλος με την κιμωλία» σε ποιον ανήκει το παιδί. Στην γυναίκα που το γέννησε αλλά το εγκατέλειψε ή στην γυναίκα που το αγάπησε και το μεγάλωσε με την στοργή της πραγματικής μητέρας.Ένας τόπος, μια κοινωνία, δεν χωράει εγώ. Χρειάζεται ομόνοια και αλληλεγγύη. Χρειάζεται ενδιαφέρον από όλους. Χρειάζεται προσφορά.Χωρίς πολύ η λίγο.Προσφορά που δεν περιμένει κανένα ευχαριστώ,καμιά δάφνη,καμιά επιγραφή,καμιά μονιμότητα,καμιά αναγνωρισημότητα. Μόνο έτσι η πολιτεία θα αναγκαστεί να ακούσει την φωνή της Βρίσας. Ένα πανό, ένα ρολόι, μία επιστολή ή ένα βίντεο από μόνα τους δεν αρκούν. Χάρηκα ιδιαίτερα όταν τις λίγες μέρες που βρέθηκα στο χωριό γνώρισα ανθρώπους(νέους αλλά και παλιούς) με όρεξη, ταπεινοφροσύνη και ιδέες για τον τόπο μας. Αυτό έχουμε ανάγκη! Αν ασπαστούμε το δόγμα «ο κόσμος να χαθεί, αρκεί να σωθώ εγώ» τότε πρέπει να καταστεί σαφές ότι, όταν το όλο χάνεται είναι αδύνατο να μην χαθεί και το μέρος. Για αυτό και την επόμενη φορά που κάποιος αναρωτηθεί γιατί τα πράγματα στην Βρίσα αργούν ας αναρωτηθεί πρώτα τι έκανε ο ίδιος για να αλλάξει αυτό.Εύχομαι καλό χειμώνα σε όλους.
