Η Βρίσα ζει;

Το χωριό βρίσκεται υπό απαγόρευση. Επικίνδυνα κτίρια εξακολουθούν να υπάρχουν. Σήμερα με το δυνατό μελτέμι ένα μέρος μιας στέγης πηγαινοέρχονταν ψάχνοντας για …αποδέκτη. Στο χωριό όμως αυτό κατοικούν αρκετές οικογένειες. Οικογένειες με παιδιά. Στα πεζούλια του Πλάτανου αναθυμούνται τις παλιές καλές μέρες.

Σ’ αυτή τη Βρίσα δημοτικά κτίρια δεν υπάρχουν. Ναοί για να λειτουργούν κανονικά δεν υπάρχουν. Καταστήματα δεν υπάρχουν. Καφενεία δεν υπάρχουν. Ευτυχώς που δίνει διέξοδο το σουπερμάρκετ Πετρέλλη στην Πευτσανή.

Αυτό το γεμάτο ερείπια και μπάζα και (ευτυχώς) γιαπιά χωριό έχει την υποχρέωση προς τους ηρωικούς μόνιμους (σήμερα) κατοίκους του αλλά και προς τους επισκέπτες του να γίνεται με απλά πράγματα και μέσα λίγο πιο φιλικό, πιο ανθρώπινο.

Υπάρχουν τρεις χώροι που στήθηκαν για να στολίσουν το χωριό και να κάνουν τη ζωή πιο ανθρώπινη και πιο ενδιαφέρουσα που έχουν αφεθεί στην τύχη τους και στα …λάγνα βλέμματα μιας κάποιας σπίθας.

Μια όμορφη γωνιά δημιουργήθηκε και δεντροφυτεύθηκε στου “Λιβαδιού το πηγάδι” με χρηματοδότηση και φροντίδα από τον “Αυστραλό” **Νίκο Κόντο** στη μνήμη των γονιών του. Κατακαλόκαιρα γεμάτο ξερόχαρτα και εγκαταλειμμένο.

Τη μαρμάρινη αυτή βρύση στο “Τζαμί” είχαν στήσει οι πρόγονοί μας τη δεκαετία του 50 με δωρεές ξενιτεμένων χωριανών μας. Το χώρο αυτό ανακαίνισε πρόσφατα η **οικογένεια Καβρού** στη μνήμη του παιδιού των. Καταστροφή και εγκατάλειψη όχι από το σεισμό αλά από τη δική μας αδιαφορία.

Το γηπεδάκι του χωριού στήθηκε σε ένα μέρος του χώρου που αγοράστηκε από το Δήμο Πολιχνίτου για πάρκινγκ με πρωτοβουλία του -σήμερα ξενιτεμένου- **Δημήτρη Βρεντζάκη** και οικονομική ενίσχυση πολλών χωριανών και επαγγελματιών των Βατερών. Εγκαταλειμμένο και αυτό.

Δεν είναι μόνο η κρατική αδιαφορία, δεν είναι μόνο η ανάλγητη γραφειοκρατία, δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία είναι και η δικιά μας αδιαφορία και αμέλεια που στο τόσο ζεστό σύνθημα των πρώτων μετά το σεισμό ημερών έρχεται σιγά – σιγά να βάλει και ένα ερωτηματικό.

Να προσθέσουμε ότι οι όπου γης χωριανοί μας έχουν όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουν οικονομικά το χωριό τους αλλά και τους ανθρώπους του. Και το αποδεικνύουν πολύ συχνά έστω και αν πολλές φορές οι ενέργειές τους δεν δημοσιοποιούνται. Έχουν όμως και την απαίτηση να εκτιμούμε και να σεβόμαστε την προσφορά τους.