Η κυρά Ρηνιώ στιχουργεί!

Τι κι αν βρίσκεται στα μέσα σχεδόν της 10ης δεκαετίας της ζωής της! Τι κι αν ο σεισμός της χάλασε το μαγαζί μέσα στο οποίο αναλώθηκε μια ζωή, την απομάκρυνε απ’ τον Πλάτανο που ήταν συνυφασμένος με τη ζωή της και την εξοβέλισε στα Βατερά, στην άκρια του (δικού της) κόσμου, που ήταν η πλατεία.

Η κυρά Ρηνιώ Κατσιγίνη τις ώρες που έχει κέφι αναπολεί, στοχάζεται και …στιχουργεί πότε με παράπονο και πότε με ευγνωμοσύνη:

Αγάπησα! … Τί κέρδισα; της γης την όψη είδα, του κόσμου την κακολαλιά, ενώ καλό δεν είδα.

Σαράντα πέντε κυνηγοί το νου μου κυνηγάνε, μα ‘γω τον έχω πάνω μου. Ας παν να τον εβρούνε.

Αχ, αγιά μ’ Παρασκευούλα μ’ έμπα και συ στη μέση να πάρω την αγάπη μου γιατί άλλ(η) δεν μ’ αρέσει.

Πολλοί χοροί γινότανε κάθε Σαββάτο βράδυ. Ένας γινόταν στο Τζαμί και άλλος στο Λαγκάδι. Άλλος στ’ Σαντορινιάς τον καφενέ, με κόλπα και με χάρη.

Πάω να πω ένα όνομα και λέω το δικό σου. Όλοι με καταλάβανε πως έχω τον καημό σου.

Κόρη: Ξήγησε μάνα τ’ όνειρο που είδα το κακόμοιρο. Είδα βουνά κι ανέβαινα, σε περιβόλι έμπαινα και δυο ποτάμια με νερό κατέβαιναν απ’ το βουνό.

Μάνα: Το όρος είναι θάνατος.Τα δυο ποτάμια με νερό, τα δάκρυα που θα ‘χω χύσει εγώ.

Κόρη: Μάνα σκληρή, μάνα κακιά δεν τα εξήγησες σωστά. Το όρος ειν’ ο γάμος μου. Το περιβόλι ο άντρας μου. Τα δυο ποτάμια με νερό ειν’ το κρασί για τον γαμπρό.

Καταμεσή στη θάλασσα θα χτίσω ένα σχολείο για να περνά η αγάπη μου με το χρυσό βιβλίο.

Ανήφορο έχω να ανεβώ και πως θα τον ανέβω. Και τον δικό σου χωρισμό πως θα τον υποφέρω.

Δεν κλαίω για τον τσιντιρέ, μον’ κλαίω για τα ρβύθια που μείναν τα μουρά νηστκα κι κλαίγαν όλη τη νύχτα.

Μην απελπίσεις άνθρωπο με τη δική σου δάση. Γιατί δεν ξέρεις ο Θεός αν έχει να του δώσει.

Εγώ ‘μαι κείνο το πουλί όπου το λεν σαΐνι. Σαν χάσει το ταιράκι του ούτε νερό δεν πίνει!

Να ‘σαι καλά κυρά Ρηνιώ! Να χαίρεσαι τη φροντίδα της κόρης και του γαμπρού σου και να απολαμβάνεις την αγάπη των εγγονών και των δισέγγονών σου.