Με πικρία και αγανάκτηση ένας ταλαιπωρημένος χωριανός μας, που βαδίζει την 8η δεκαετία της ζωής του, μας περιέγραψε το συμβάν της κλοπής έξω από το σπίτι του 2 σακιών με ελιές και τον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία έλεγξε το γεγονός και επέστρεψε τις ελιές στον δικαιούχο τους.
Πικραμένος γιατί για να συγκεντρώσει τις ελιές αυτές, τις ελάχιστες ελιές που έχει, πλήρωσε μεροκάματα και αγανακτισμένος γιατί η φυσιολογική αδυναμία με τέτοιες ενέργειες οδηγεί και σε απογοήτευση. Απογοήτευση και παραίτηση από τη ζωή και τους ανθρώπους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει και κάποιο “παρελθόν” και η σελίδα μας δεν δικάζει. Απλά αναφέρουμε το γεγονός για να επισημάνουμε ότι μυαλό δεν βάζουμε!
Σε κατεστραμμένο χωριό, σε ισοπεδωμένη γειτονιά, βαδίζοντας προς τις γιορτινές μέρες και με τις ελιές και το λάδι να έχουν εξευτελιστεί αντί να υπάρχει αλληλεγγύη και συμπαράσταση με την κλοπή αυτή επιδεικνύεται μια συμπεριφορά του σωματικά ισχυρού προς τον ανίσχυρο.
Αυτές τις γιορτινές μέρες είναι κραυγαλέα η απουσία από το χωριό μας ενός φορέα βοήθειας και συμπαράστασης προς τους αδύναμους και τους μοναχικούς ηλικιωμένους. Μονάχα το χτύπημα στην πόρτα τέτοιων ανθρώπων, που σημαίνει είμαστε κοντά σου, δεν είσαι μόνος, αν χρειαστείς κάτι είμαστε εδώ, φτάνει για να φωτίσει τον σκοτεινό χριστουγεννιάτικο κόσμο τους, Ένα μικρό δώρο, ένα πιάτο ζεστό φαγητό, ένα γλυκό, μηδαμινής αξίας πράγματα, για τους αδύναμους είναι τονωτικές ενέσεις στην ανηφόρα των τελευταίων στροφών της ζωής τους.
Βέβαια υπάρχει πάντα η μεμονωμένη ατομική πρωτοβουλία αλλά ποτέ αυτή δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επίσημη δράση μιας τοπικής κοινωνίας. Φυσικά δεν μιλάμε για ελεημοσύνη. Μιλάμε για ανθρωπιά.
