Στα απόνερα του σεισμού βρέθηκε από τον Ανδροκλή ένας φάκελλος αλληλογραφίας με τη στάμπα “by airmail” να “επιπλέει”. (Σήμερα το air έχει αντικατασταθεί από το “e”). Και το περιεχόμενό του εμπλούτισε το αρχείο της Βιβλιοθήκης του χωριού μας.
Μια επιστολή ενός χωριανού μας ξενιτεμένου στις βόρειες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προς την οικογένειά του, τον Γενάρη του 1978.
Στην αρχή η δικαιολόγηση της καθυστέρησης να τους γράψει: “Φεβγο το προεί στης 3,30 και γηρίζο το βράδη στην 4 η όρα …έρχομαι το βράδη και ήμε πτόμα στην κούρασει” (ένα απόσπασμα με την ορθογραφία του κειμένου)
και συνεχίζει με τις δυσκολίες της ζωής του: Εδώ ο καιρός είναι χάλια, μία βρέχει μία χιονίζει. Τώρα δυο τρεις μέρες βρέχει κάθε μέρα. Κώστα εδώ τα πράγματα είναι χάλια. Δεν έχει πολλές δουλειές. Τα πράγματα είναι πανάκριβα.Δεν μπορείς να πάρεις ένα πράγμα. Θέλει μια τσέπη με λεφτά να πας στη μαρκέτα και δεν ξέρουμε που θα πάνε ακόμα.
Από τον ίδιο, τον Ανδροκλή, διασώθηκε ακόμα μια επιστολή χωριανού μας από το Giohannesbug προς την οικογένεια της αδελφής του. Και σ’ αυτή την επιστολή αποτυπώνονται οι (διαφορετικές) δυσκολίες της ξενιτειάς.
“Όταν διαβάζω το γράμμα σας με παίρνει ένα παράπονο και τα μάτια μου τρέχουν ποτάμι από τη συγκίνηση….Μαρτύριο ζω, πολύ πολύ δυστυχισμένος, όχι από άποψη χρήματος αλλά με έχει φάει η μοναξιά. Μόνος μου και μόνος μου. Αλλά αυτό ήταν της τύχης μου, τι να κάνω τώρα. Υπομονή κάνω αφού δεν ήταν τυχερό να μείνω στο χωριό καθότι βρήκα …” και επεξηγεί τους οικογενειακούς λόγους που τον ανάγκασαν να ξενιτευτεί.
Και οι δυο επιστολές φωτίζουν την πίκρα και τη στεναχώρια της μετανάστευσης σε πραγματικό χρόνο. Όχι αναμνήσεις του τι πέρασε κάποιος αλλά τον πόνο και το δάκρυ της καθημερινότητας. Πόνος που δεν φαίνεται στους απέξω, δυσκολίες που ίσως ασήμαντες αλλά γι αυτούς που τις υπομένουν φαρμακερές.
Σημείωση:Μετανάστες θα υπάρχουν πάντα! Όταν διάβασα τη δεύτερη επιστολή στο νου μου ήρθε ένα παιδαρέλι που κάθονταν σε μια πέτρα εκεί κοντά στο γεφύρι του Αγουρόσκου προσέχοντας το κοπάδι που του εμπιστεύθηκαν αναπολώντας και ίσως δακρύζοντας για τη δική του μοναξιά.
