Κάποιοι συγχωριανοί μας (για άλλους πολλοί για άλλους λίγοι) θεωρούν ότι η κατάσταση στο χωριό αργοσέρνεται και βαλτώνει. Σε τέτοιες περιπτώσεις κάποιοι που πόνεσαν πολύ θυμούνται προσπάθειες που υποτιμήθηκαν ή συκοφαντήθηκαν συνειδητά.
Ένας απ αυτούς που έζησε τα πράγματα και τις προσπάθειες από κοντά θυμήθηκε μια προσπάθεια που είχε γίνει τότε και επισημαίνει ότι ” τότε η πλειοψηφία των κατοίκων άκουγε τις “σειρήνες” και έδιωξε με τον τρόπο της ανθρώπους ικανούς να βοηθήσουν ποικιλοτρόπως τον τόπο τους. ” Και μας υπενθυμίζει ένα κείμενο που αναρτήθηκε τότε στη σελίδα μας με τη μορφή σχολίου . Παραθέτουμε ένα απόσπασμα με τη διευκρίνηση ότι το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι δικό του:
…Και μετά ήρθε ο ΣΕΙΣΜΟΣ. … Και τα σπίτια των φίλων και συγχωριανών μου έγιναν κόκκινα και κίτρινα. Και οι συγχωριανοί μου βρέθηκαν πληγωμένοι και φοβισμένοι. Και εγώ αισθάνθηκα (όπως και πολλοί άλλοι σε όλη την Ελλάδα και σε άλλες χώρες) πως έπρεπε κάπως να βοηθήσω.
Μια ομάδα φίλων φτιάξαμε to “Rebuild Vrissa”. Στόχος μας να βοηθήσουμε το χωριό να ξεκινήσει την επόμενη μέρα. Να δείξουμε πως όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε, αν είμαστε μονοιασμένοι και αποφασισμένοι. Δε θέλαμε να χάσουμε χρόνο σε αναζήτηση «τοπικών συμμαχιών» και έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε λίγοι ώστε να ετοιμάσουμε ένα αρχικό «σχέδιο» γρήγορα και να ξεκινήσει η κουβέντα με όλους έχοντας κάτι χειροπιαστό. Ζητήσαμε τη βοήθεια εξειδικευμένων επιστημόνων (ΕΜΠ, αρχιτέκτονες κτλ) που μας την έδωσαν ΑΜΕΣΑ και ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ. Έτσι καταφέραμε να διοργανώσουμε δύο εκδηλώσεις όπου όλοι ακούστηκαν βάζοντας το λιθαράκι τους σε αυτό που εμείς ονομάσαμε «Ένα όραμα για τη Βρίσα».
Διευκρινίσαμε σε όλους πως αυτό το σχέδιο θέλει πολλή δουλειά ακόμα από πολλούς. Τονίσαμε πως δεν επιθυμούμε και δε διεκδικούμε ΚΑΜΙΑ θέση σε συλλόγους και τοπικά συμβούλια. Φωνάξαμε πως εμείς μόνο την προετοιμασία προσπαθήσαμε να κάνουμε και πως χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμα για να έχουμε ένα βιώσιμο και αποτελεσματικό σχέδιο.
Όμως σήμερα πια, πρέπει να παραδεχτώ πως δεν καταφέραμε να πείσουμε την πλειοψηφία των συγχωριανών μας. Δική μας αποτυχία και προσωπικά την αναγνωρίζω. Μπορεί να φταίει πως μένουμε όλοι Αθήνα, μπορεί να είμαστε πολύ ονειροπόλοι, μπορεί να ακουστήκαμε ελιτιστές και αλαζόνες, μπορεί, μπορεί, μπορεί…
Αλλά δεν έχει σημασία η δική μας αποτυχία. Σημασία έχει να βρει η Βρίσα το όραμά της. Κάνουμε λοιπόν στην άκρη όπως έχουμε υποσχεθεί στους συγχωριανούς μας. Αφήνουμε παρακαταθήκη τις δυο εκδηλώσεις μας και τις ιδέες μας. Τίποτα δεν είναι δικό μας, όλα είναι του χωριού και των ανθρώπων του.
Εύχομαι σε κάθε ανώνυμο που με τρόλαρε με τις ερωτήσεις του, να βρει το ονοματεπώνυμό του και να εκφράσει τις θέσεις του.
Εύχομαι σε κάθε ένα που θέλησε να διαχωρίσει τη θέση του από την ομάδα μας να έχει διαύγεια και γνώση ώστε να βοηθήσει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ τους συγχωριανούς.
