Μετά την καταστροφή του χωριού από το σεισμό άνοιξε και λειτουργούσε στον Πλάτανο η καφετέρια. Εκεί βρήκαν “καταφύγιο” και τόπο συνάντησης όσοι εξακολούθησαν από ανάγκη να μένουν στο χωριό, στο οποίο κατά τα άλλα απαγορεύονταν ακόμα και στα πράσινα σπίτια να διαμένει κάποιος. Στην καφετέρια έμπαιναν και περαστικοί ή “εκτοπισμένοι” στα Βατερά.
Το κλείσιμό της (δεν εξετάζουμε αν ήταν αναγκαίο να γίνει ή μπορούσε να αποφευχθεί) αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για τη ζωή του χωριού. Και προπαντός για τον Πλάτανο στον οποίο έβλεπες κάποιους όποτε περνούσες να κάθονται στα πεζουλάκια του δρόμου.
Σήμερα της Αγίας Μαρίνας (χρόνια πολλά στη Μαρίνα και στον Μαρίνο) και χτες το απόγευμα ο Εσπερινός στο εσωκλήσι του χωριού μας. Τέτοια μέρα, πριν το σεισμό, για το χωριό ήταν ένα μικρό πανηγυράκι (το πρώτο απ’ τα πολλά του καλοκαιριού) Κάποιες χρονιές μάλιστα είχε και ζωντανή μουσική στον Πλάτανο.
Όσοι σύχναζαν στα πεζούλια του Πλάτανου ένοιωθαν άβολα τέτοια μέρα στην προοπτική της ερημιάς του. Απ’ το πρωί πήραν σκούπες και με τη βοήθεια του νερού της βρύσης στον κορμό του καθάρισαν μεγάλο κομμάτι της πλατείας. Έστησαν ένα μεγάλο τραπέζι, στο στόλισαν με μια γλάστρα βασιλικού και το πλαισίωσαν με πλαστικά καθίσματα. Να κάτσουμε σαν άνθρωποι, ρε γαμώτο! Αργά τη νύχτα μάθαμε πήραν ποτά και μεζεδάκια και τα έτσουξαν εκεί κάτω απ’ τα κλαδιά του γέρου πλάτανου, που κατά τη γνώμη κάποιων αρχίζει να ξανανοιώνει (επειδή -λένε- σταμάτησε να ακούει τις …κακίες μας!)
Οι “εραστές αυτοί του Πλάτανου” όμως έχουν πιο μεγαλεπήβολα σχέδια! Να φτιάχνουν σε πρώτη φάση -εκ του προχείρου- καφεδάκια γι αυτούς και για τους περαστικούς και από κει και μετά ότι ακόμα ήθελε προκύψει!
Μήπως έτσι καταφέρουν και “εκβιάσουν” το άνοιγμα ενός καφενείου στο χωριό που θα αναζωογονήσει το ηθικό όλων μας.
