Από τον Κώστα Σταυρινό
Κάθε χρόνο ανήμερα του Αγίου Θεράποντα ξεκινάγανε από το χωριό παρέες –παρέες , με τα γαϊδουράκια , με τα πιφκέλια κατασάμαρα στα ζώα και πηγαίνανε στο πανηγύρι στο Βούρκο. Εμείς τα παιδιά συνήθως είμασταν πάντα καβάλα στο κώλο του ζώου, πιασμένα γερά από τα σκαρβέλια του σαμαριού , για να μη φύγουμε σε καμιά ανηφόρα μιας και κατασάμαρα καθόταν πάντα ο πατέρας ή η μητέρα. Η διαδρομή ήταν Παναγιούδα, Δαξάρια ,Γαρδούμια , Ρουγκάδα και μετά καταλήγαμε στην εκκλησία του χωριού … Στην επιστροφή η κάθε οικογένεια που είχε κτήματα στην διαδρομή πέρναγε από αυτά για να ΄΄εκτιμήσει ΄΄ τι ελιές έχουν για να ξέρουν για το χειμώνα τι τους περιμένει!!!….Για μας τα παιδιά η χαρά μας ήτανε, να πάρουμε το χαλβά μέσα στο σακουλάκι και πταρέλ –πταρέλ να το τρώμε λίγο- λίγο …Εάν μας παίρνανε και κανένα παγιαβλέλ τότε είμασταν τρισευτυχισμένα….. Άλλα χρόνια…άλλες λογικές ….μα θύμησες δυνατές , όμορφες , αληθινές και νοσταλγικές .
