Σήμερα 2 Ιουλίου γιορτάζει το γραφικό -και πληγωμένο αρκετά από το σεισμό- ξωκλήσι του αγίου Θεράποντα στον γειτονικό μας Σταυρό την επέτειο των εγκαινίων του.
Το πανηγύρι γίνεται βέβαια την παραμονή. Χτες βράδυ λοιπόν γιόρταζε ο Σταυρός. Το γραφικό και περιποιημένο αυτό χωριουδάκι των λίγων δεκάδων κατοίκων έδειξε για μια ακόμα φορά την ικανότητά του να διοργανώνει ένα εξαιρετικό πανηγύρι.
Στην πλατεία του πάνω χωριού (στο οποίο ανήκει το εκκλησάκι) η συνεργατικότητα των κατοίκων, Ελλήνων και μεταναστών, στήνει στο άψε σβήσε τα προαπαιτούμενα. Τι κι αν είναι όλα πλαστικά (αφού δεν υπάρχει κάποιο κατάστημα για να τα διοργανώσει). Πρόχειρα ναι, αλλά με πολύ ζεστασιά. Στην αρχή το βοριαδάκι αναποδογύριζε και κανένα πιάτο ή ποτήρι αλλά στη συνέχεια, όταν φούντωσε το κέφι, ο αέρας κόπασε!
Μια μόνο επισήμανση -με καλή διάθεση- που άκουσα από ντόπιο στο γειτονικό τραπέζι: Ρε παιδιά της μουσικής για όνομα του Θεού ένα θαλασσινό, ένα σμυρνιό, έναν καρσιλαμά δεν μπορείτε να βάλετε. Αμέσως στο λαϊκό, λες και είμαστε σε καπηλειό.
Επαυξάνουμε: σε τέτοιες συνάξεις οι διοργανωτές πρέπει να προσπαθούν να έχουν κομπανίες με ρεπερτόριο “δικό μας” και ίσως και με κανένα σαντουράκι!
