Από την Κατερίνα Γεωργή

Θλιβερή επέτειος.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος, λέει, τα γιατρεύει όλα.
Μα καλά, σου έχει μείνει χρόνος;
Μπορεί να γιατρευτείς;
Δεν χάθηκαν, λέει, δόξα τώ Θεώ πολλές ζωές.
Όχι ευτυχώς, σκέπτεσαι. Σαν από θαύμα.
Όμως χάθηκαν όλα τα άλλα.
Μαζί και αυτή η απλή καθημερινότητα,
στο όμορφο φιλικό περιβάλλον.
Εκεί που γεννήθηκες και μεγάλωσες.
Από την μια στιγμή στην άλλη.
Θα ζήσουν, λέει, οι νέοι να χαρούν όσα έρχονται.
Ναι, το περιμένεις και το εύχεσαι,
αλλά βλέπεις να φεύγουν πικραμένοι τόσοι και τόσοι γέροι.
Μα ούτως ή άλλως, λέει, θά ‘φευγαν.
Όχι όμως, απαντάς, έρημοι και ξεριζωμένοι,
χωρίς τον τόπο τους και τη γωνιά τους,
το νυφικό κρεββάτι που γέννησαν τα παιδιά τους,
χωρίς την πλατεία με τον καφενέ τους,
χωρίς το πεζουλάκι μπροστά στην πόρτα τους,
χωρίς τις πατρογονικές εστίες τους.
Μη στενοχωριέσαι, λέει, τα σπίτια ξαναγίνονται.
Ναι, αλλά χωρίς τον φούρνο στην αυλή,
το περβάζι στο παράθυρο που έγραφες μικρός,
το γιατάκι σου μπροστά στο τζάκι
με το κιναρωτό καρπάνι του, για να μην καπνίζει.
Αυτά είναι λεπτομέρειες, λέει.
Κι όμως πώς μπορεί να είναι έτσι; Ρωτάς, απορώντας.
Σπίτια χωρίς κουφέση με ζωγραφισμένα πιάτα
χωρίς τους μπακιρένιους τζεντζερέδες,
τα πλεγμένα με βελονάκι κουρτινάκια
στα στενά παράθυρα με τα σουβελίκια,
χωρίς τα σανίδια που τρίζουν σε κάθε βήμα σου;
Θα τα φτιάξουμε, λέει, καλύτερα.
Μπορεί, αλλά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Θα λείπουν οι πέτρες οι πελεκητές και τα αντγώνια,
τα φαγωμένα σκαλοπάτια μπροστά στις πόρτες,
οι μεγάλες αυλόπορτες
και τα κατώνια με τα πιθάρια για το λάδι.
Σίδερα και μπετά παντού.
Μα θα είναι γερά τώρα, λέει.
Πού είναι όμως το πατρικό σου, το σπίτι του παππού,
αυτό της αγαπημένης σου φιλενάδας,
του γείτονα, του κουμπάρου, του γνωστού σου.
Όλα αυτά που τόσο καλά ήξερες και αγαπούσες;
Χάθηκαν τα σημάδια.
Σβήστηκε ένα ολόκληρο χωριό,
μαζί του και χιλιάδες αναμνήσεις
κουρελιασμένες, θαμμένες και χαμένες
στα μπάζα και στα χαλάσματα.
Αναμνήσεις που μόνο σαν παραμύθι τώρα
μπορούν να μεταφερθούν σε παιδιά και σε εγγόνια.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν…
Δεν χρειάζονται δάκρυα, λέει,
κλαίνε μόνο οι ρομαντικοί και οι αδύναμοι.
Και νάθελες πού να τάβρεις πια
στα στερεμένα από τον πόνο μάτια σου.
“Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται”,
ήταν ο τίτλος μιας παλιάς ταινίας από το Βελιγράδι.
Μαζί τους καίγονται και οι ψυχές μας.