Για τους ξενιτεμένους μας!

Πίνοντας το ουζάκι στο καφενείο, βροχερή η βραδιά, ακούω από τη διπλανή παρέα τον “προπαππού” της προηγούμενης ανάρτησης να ρωτάει στο τηλέφωνο που του είχε κολλήσει στο αυτί ένας τρίτος από τρίτη παρέα: “Ε Ινκουλέλ τι κάν’ς” και στη συνέχεια …κουβέντα διαρκείας. Ποιος είναι ρώτησα. Πετάχτηκαν δυο ταυτόχρονα. Ο προσκομίσας το τηλέφωνο: ο Νίκος ο Γομόπουλος. Ο παρακαθήμενος του “προπαππού”: Του Ινκουλέλ Καράγιωρς.

Στέλνοντας και εμείς τους χαιρετισμούς μας, μας παρατήρησε (ο Νίκος): Ρε πουλύ πίνιτι μισμιριάτκου . Τον διορθώσαμε: Μισμέρ έχιτι κει, μεις έχουμι βράδ! Τί κι αν έχουν φύγει από το χωριό δεκαετίες, Το χωριό είναι η ψυχή τους και τα “χωριάτικα” λόγια η ανασαμιά τους.

Αυτό ισχύει για όλους τους ξενιτεμένους μας. Το χωριό μας είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχή τους. Και οι άνθρωποί του.

Αλλά όπως λένε “τα αισθήματα είναι αμοιβαία” Στα καφενεία το να ακούσεις κακοπροαίρετο σχόλιο για κάποιο/α χωριανό/η δεν αποτελεί ούτε είδηση ούτε έκπληξη. Και όμως για τους ξενιτεμένους μας δεν ακούς κακή κουβέντα. Όποτε έρθει η συζήτησε σε κάποιον απ’ αυτούς έναν καλό λόγο ή ένα “ανδραγάθημα” τους από τα παλιά θα ακούσεις. Πάντα με καλή διάθεση και αγάπη.

Να είστε καλά όπου κι κι αν βρίσκεστε. Να περνάτε όμορφα και οι εικόνες απ΄τη ζωή του χωριού μας να σας ζεσταίνουν και να σας τροφοδοτούν με δύναμη. Οι δυσκολίες κάθε μορφής της ζωής του σήμερα να ξεπερνιούνται απ’ τη δύναμη που γέννησαν οι δυσκολίες του χτες στο μικρό μα όμορφο χωριό μας.

Να είστε καλά!!!