Από ανώνυμη συγχωριανή μας

Μέσα από τα συντρίμμια

21 Μαΐου, Πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου, χορός στον Πλάτανο.

23 Απριλίου, Πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου, χορός στον Πλάτανο.

Χριστούγεννα, Καθαρή Δευτέρα, Απόκριες

15 Αυγούστου, Χορός Βρισαγωτών Αθήνας

…και πόσα άλλα που γινόταν τώρα τελευταία. Και ο Κωστής τα κατέγραφε, λες και γνώριζε τί θα επακολουθούσε.

12η Ιουνίου. Ο χορός των ρίχτερ. Ένας χορός αλλιώτικος από τους άλλους.

Η χαρά, το κέφι, τα χαμόγελα πάγωσαν στα χείλη των ανθρώπων. Η απόγνωση, ο φόβος, ο τρόμος, η αγωνία για τους δικούς τους ανθρώπους, οι κραυγές διαδέχτηκαν τα προηγούμενα.

Τα σπίτια κομματιάστηκαν. Η σκόνη και οι πέτρες καταπλάκωσαν ό,τι πιό όμορφο είχαμε ζήσει σ’αυτό το χωριό. Ευτυχώς όχι τις ζωές μας. Μόνο η Ελένη έφυγε και στιγμάτισε με το φευγιό της αυτή τη καταστροφή. Και ήταν τόσο όμορφη τελευταία, τόσο ήρεμη, παρόλη την ταλαιπωρία από την περιπέτεια της υγείας της.

Και τ’ όνειρο συνεχίζεται. Προσπαθούμε να ξεθάψουμε από τα συντρίμμια τα κομμάτια μας και να τα ξαναενώσουμε.

Να φτιάξουμε ξανά το παζλ που μας κατέστρεψε ο εγκέλαδος. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Στον Γιάννη που είπε θα ξαναπερπατήσουμε στους δρόμους του χωριού. Στον Νίκο που είπε θα το ξαναφτιάξουμε. Στα παιδιά που δεν θέλουν να φύγουν από τον τόπο τους, στα παιδιά που ήρθαν να ζήσουν μόνιμα και να ξεκινήσουν το ταξίδι της ζωής τους από εδώ. Σ’ αυτούς που θέλουν να ξαναζωντανέψουν τα πανηγύρια, οι χαρές, η ζωή στα σοκάκια του όμορφου χωριού μας. Στους γονείς μας που λύγισαν οι περισσότεροι βλέποντας να καταστρέφεται ό,τι με κόπο μας είχαν αφήσει. Στον κυρ-Αποστόλη που έμαθε τα νέα του χωριού του στη μακρινή Αυστραλία, που αγωνιά καθημερινά για τις εξελίξεις και προσφέρει από το υστέρημά του. Στην κυρα-Λένη που ξέθαψε από τα συντρίμμια του σπιτιού της τα υφαντά της και μοσχομύρισε η πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου ναφθαλίνη. Σ’ αυτούς που τελείως ξένοι ήρθαν, αγάπησαν, επένδυσαν και ρίζωσαν σ’ αυτό τον τόπο.

Πρέπει να ξαναχτυπήσουν χαρούμενες οι καμπάνες της εκκλησίας μας, που χτυπά πια λίγες φορές. Τη Μεγάλη Παρασκευή ο πένθιμος ήχος της ξέσκιζε τα σωθικά μας όσοι την ακούγαμε. Πρέπει να ακουστούν στον Πλάτανο οι μουσικές. Πρέπει να ξαναγεννηθούμε μέσα από τα συντρίμια. Δεν χωράνε ούτε μιζέριες, ούτε κακεντρέχειες και να γινόμαστε βούτυρο στο ψωμί των άλλων. Οι καταστάσεις πρέπει να μας ωριμάζουν, όχι να μας σαπίζουν.

Ας βάλει ο καθένας το δικό του λιθαράκι, ας δώσει ο καθένας το δικό του αγώνα και όλοι μαζί για όλους, για να ξαναγεννηθεί αυτός εδώ ο ευλογημένος τόπος.

ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ