Στην “επέτειο” του ενάμισυ χρόνου

Από την Κατερίνα Γεωργή

Το σπίτι στο χωριό.

Ειναι στιγμές που σαν μωρό μου σε σκέφτομαι και σε λυπάμαι

μόνο και εγκατελειμμένο μέσα στην σκοτεινιά και στο έρεβος.

Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου όσο σε φαντάζομαι

να στέκεις ακόμα εκεί φάντασμα μέσα στα γύρω σου χαλάσματα.

Νεκρό από κόσμο και φωνές, νεκρό από ψιθύρους,

γέλια και κλάματα, αναστενάγματα δικών σου ανθρώπων.

Μήπως κρυώνεις με την βροχή και τους αέρηδες που τρυπώνουν μέσα σου

μήπως φοβάσαι τις νύχτες μόνο σου χωρίς μια λάμπα, μια φωτιά,

χωρίς το φως του καντηλιού στο εικονοστάσι για μια μικρή παρηγοριά;

Εσύ που γνώρισες τόσα όνειρα, πίκρες και χαρές, γέννες και θανάτους

στέκεις εκεί ετοιμοθάνατο το ίδιο, αρνούμενο να δεχτείς την μοίρα σου.

Και μένω εγώ με το μυαλό και την λογική του μακάρι να τελειώνουμε

και έρχεται το θυμικό και λέει ας μείνει λίγο ακόμα έστω και έτσι

είναι η σκέψη και η αγάπη σου που το συντροφεύει και το ζεσταίνει

τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα.

Πέρασε ενάμισυ χρόνος που σε χτύπησε η μοίρα

και ακόμα δεν έχω κασταλάξει αν θέλω να πεθάνεις.

Τρέμω την στιγμή που θα δώσω την εντολή να σε αποσυνδέσουν

από τον αναπνευστήρα της εντατικής.

Σαν πολυαγαπημένο συγγενή που βρίσκεται σε κώμα

και δεν έχει τίποτα να περιμένει, χωρίς καμιά ελπίδα πιά, και όμως ζει.

Τρέμω την στιγμή που δεν θα υπάρχει γυρισμός.