Το κάθε κτίριο του χωριού έχει τη δική του ιστορία. Άλλο στέγαζε ιδιωτικές μόνο χαρές και λύπες και άλλο στέγασε και κοινωνικές δραστηριότητες και λειτουργίες.
Ένα απ’ τα τελευταία είναι και το παρακάτω.
Το κτίριο αυτό ανήκει στην οικογένεια του Γιώργου Πετρέλλη και πριν το σεισμό στέγαζε το mini market του.
Το κτίριο αυτό χτίστηκε την εποχή που στο χωριό χτίστηκαν όμορφα, πετρόκτιστα κτίρια, δείγμα ευμάρειας και οικονομικής άνεσης, ενός μέρους τουλάχιστον, των κατοίκων του, δηλαδή στις αρχές του 20 ου αιώνα. Ο κ. Παναγιώτης Γεωργέλλης θυμάται ότι αυτό προϋπήρχε όταν χτίζονταν (το 1928) το δικό τους κτίριο λίγο πιο κάτω. Για το λόγο αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε τσιμέντο ως οικοδομικό υλικό.
Στο ισόγειο ο ιδιοκτήτης του Κώστας Ιατρέλλης είχε παντοπωλείο το οποίο στη συνέχεια περιήλθε στα χέρια του γιου του Θεοχάρη που το λειτούργησε συνεταιρικά με τον Αντώνη Χαραλαμπίδη.
Ακολούθως το μπακάλικο το είχε ο Παναγιώτης Καράς, ένας απ’ τους πιο διαβασμένους χωριανούς μας που -θυμάμαι- μας υποδέχονταν πάντα με χαμόγελο και μια κουβέντα για κάποιο λογοτεχνικό ή γεωπονικό θέμα.
Μετά την επιστροφή του από την Αυστραλία και την εγκατάταση του στο χωριό μας ο Γιώργος Πετρέλλης το αγόρασε και έστησε ένα σύγχρονο μαγαζί. Μέχρι που ο σεισμός τον εξοστράκισε -ευτυχώς κοντά- στην Πευτσανή.
Ένα τμήμα του ισογείου, στο οποίο βρίσκονταν η σκάλα που οδηγούσε στον όροφο, ήταν ξέχωρο και εκεί ο Νίκος Νικολαΐδης (μουσικός και δεινός βιολονίστας) είχε το κουρείο του.
Στον όροφο υπήρχε μια ενιαία αίθουσα στην οποία αρχικά στεγάστηκ ο Σύλλογος “Ομόνοια” Εκεί τοποθετήθηκε αρχικά το πρώτο ραδιόφωνο που ήρθε στο χωριό και εκεί ο Σύλλογος πραγματοποιούσε τις Απόκριες -και όχι μόνο- τις χοροεσπερίδες του. Στη συνέχεια ο Σύλλογος απέκτησε το δικό του χώρο, τη γνωστή Λέσχη.
Τη δεκαετία του 60 στην αίθουσα αυτή έστησαν την έδρα τους οι πρόσκοποι του χωριού.Ο Γιώργος Γεωργαντής θυμάται ότι το 1967 εκεί μαζεύονταν οι πρόσκοποι αρχηγό τον Μιχάλη Μοναχέλλη και βοηθό του τον Βαγγέλη Γ. Λαμπρινίδη.
Στο τέλος ο χώρος του κουρείου ενοποιήθηκε με το χώρο του μαγαζιού και η αίθουσα του ορόφου χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη.
Σήμερα το κτίριο έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο και πρέπει να επισκευαστεί. Επειδή απ’ την πίσω πλευρά έχει ανοίξει αρκετά ελπίζουμε να μην …αυτοκτονήσει!
Είναι πανέμορφο. Είναι η ιστορία μας. Άν αυτοκτονήσει αυτό είναι σαν να αυτοκτονούμε και εμείς. Για τέτοια κτίρια το κράτος πρέπει να δώσει αρκετά χρήματα για την αποκατάσταση τους .
Τώρα είδα ότι το σχόλιο έφυγε ανώνυμο. Παλια αυτόματα γράφονταν το όνομά μου. Τώρα κάθε φορά πρέπει να το γράφω και καμιά φορά το ξεχνάω. Ξέρει κάποιος να μου πει πώς διορθώνεται;
Γεωργή Κατερίνα.
Τώρα είδα ότι το σχόλιο έφυγε ανώνυμο. Παλια αυτόματα γράφονταν το όνομά μου. Τώρα κάθε φορά πρέπει να το γράφω και καμιά φορά το ξεχνάω. Ξέρει κάποιος να μου πει πώς διορθώνεται;