Από την Κατερίνα Γραγουδά

Καλοκαιρινή δέηση

Η θάλασσα με τις μικρές ρυτιδούλες και τα χιλιάδες χρώματα.

Ο ουρανός καταγάλανος, ο ήλιος ολόλαμπρος.

Τα κυπαρίσσια περήφανα ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα.

Το αεράκι χαϊδεύει απαλά τις κορυφές των ελιών.

Οι αντιθέσεις στα χρώματα μαγευτικές.

Και όμως δεν βλέπεις…

Τα χελιδόνια πετάνε τιτιβίζοντας ασπρόμαυρες σαΐτες.

Σχίζουν τους αιθέρες θέλοντας να φτάσουν στον θεό.

Οι γλάροι μικρές άσπρες βαρκούλες, σαν από χαρτί,

λικνίζονται στις άκρες των κυμάτων.

Ο ψαράς στο βάθος, ρίχνει τα δίχτυα του.

Και όμως δεν βλέπεις…

Η άμμος αντανακλά το καυτό χάιδεμα του ήλιου

δημιουργώντας χιλιάδες ψευδαισθήσεις.

Ο κάτασπρος αφρός φιλά την ακροθαλασσιά,

ψυθιρίζοντάς της γλυκόλογα μέρα νύχτα.

Το φεγγάρι χαράζει τον ασημένιο δρόμο του.

Και όμως δεν βλέπεις γιατί η ψυχή σου είναι μαύρη

όταν όλα τα άλλα γύρω σου είναι φρικτά και σε πληγώνουν.

Εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο υπερφυσικό.

Κάνε Θεέ μου ένα θαύμα.

Άσπρισε για λίγο την ψυχή μου.

Μόνο για να μπορέσω να δω.