Αναμνήσεις

Από την Κατερίνα Γεωργή

Πλυντήριο ρούχων.

Όταν παντρεύτηκα το 1971 στο σπίτι μας για το νοικοκυριό μας αγοράσαμε τα απολύτως απαραίτητα.

Αφ’ενός γιατί το σπίτι ήταν μικρό και δεν χωρούσε πολλά πράγματα, αφ’ετέρου γιατί δεν υπήρχαν χρήματα.

Όσα είχαμε τα ξοδέψαμε για τον εξοπλισμό του οδοντιατρείου.

Τότε ούτε καταναλωτικά δάνεια δίνανε οι τράπεζες, ούτε τα μαγαζιά πουλούσαν με δόσεις.

Το πλυντήριο ρούχων ήταν στα….προσεχώς και των πιάτων στη σφαίρα των ονείρων.

Η καλή μοίρα όμως έφερε έτσι τα πράγματα, που τα χρήματα μαζεύτηκαν γρήγορα, και η υποφαινόμενη έμεινα έγκυος, οπότε το….των ρούχων εκρίθει απαραίτητο και εντός των οικονομικών δυνατοτήτων μας.

Έτσι άρχισε η έρευνα αγοράς, η οποία τελικά περιορίστηκε στην προσωπική εμπειρία της κουμπάρας μου της Ευγενίας, που είχε πλυντήριο Indesit, και έκρινε ότι ήταν το καλύτερο που υπήρχε, καί οικονομικό.

Και ποιά ήμουν εγώ που θα μπορούσα να αμφισβητήσω τη γνώμη και την εμπειρία της κουμπάρας μου;

Και παραγγείλαμε το πλυντήριο, και ήρθε το πλυντήριο, και κλείσαμε ραντεβού σε λίγες μέρες να έρθει μία κυρία για την καθιερωμένη επίδειξη λειτουργίας.

Έλα μου ντέ, που έτυχε να πάμε στο σπίτι της κουμπάρας εκείνες τις μέρες, και αφού την ενημερώσαμε για την άφιξη του πλυντηρίου προθυμοποιήθηκε να μας κάνει μια μικρή επίδειξη της λειτουργίας του;

Σαν σφουγγάρι εγώ ρουφούσα ό,τι έλεγε η κουμπάρα και αφού έκανα τις κατάλληλες ερωτήσεις και ικανοποιήθηκαν όλες οι απορίες μου,έκρινα ότι τα εμπέδωσα όλα και πρωί πρωί την άλλη μέρα έτρεξα στο σούπερ μάρκετ για να προμηθευτώ απορρυπαντικά.

Και προμηθεύτηκα τα απορρυπαντικά και άμ έπος άμ έργον έβαλα, ανυπόμονη για το αποτέλεσμα, μπροστά το πλυντήριο.

Και άρχισε το δικό σου την πλύση και το έβλεπα σαν να ζορίζεται λίγο σαν να χτυπάει στο πλάι του ντουλαπιού και να βγαίνει προς τα έξω αλλά δεν με προβλημάτισε καθόλου.

Και κάποια στιγμή άρχισε το στύψιμο.

Ποιός είδε το….πλυντήριο και δεν το φοβήθηκε!!!

Να περπατάει, να πηδάει, να χορεύει και εγώ να προσπαθώ να το συγκρατήσω με χέρια, με νύχια, με δόντια, με παρακαλετά και νουθεσίες, και εκείνο τίποτα.

Εντελώς αφηνιασμένο!

Και εγώ αγκαλιασμένη μαζί του, με εκείνο οδηγό, να στροβιλίζομαι σε ένα ξέφρενο ρυθμό… αργεντίνικου τάγκο προσπαθώντας να το…χειραγωγήσω.

Να ηρεμεί λίγο όταν έπλενε κανονικά, να χαλαρώνω λίγο και να καταστρώνω σχέδια για να το αντιμετωπίσω, και πάλι να αγριεύει στο ξέβγαλμα και να βρυχάται σαν αλυσοδεμένο θηρίο που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του.

Και να με πιάσει μια απελπισία και ένα παράπονο, και να θυμάμαι μια φορά που είχε αγοράσει ένα αστακό ο πατέρας μου, και πήγε η μαμά μου να δέσει την ουρά του με κλωστή, και της ξέφυγε, και χτυπιόταν στη μέση της κουζίνας, και εγώ ανεβασμένη σε ένα μπαούλο να κλαίω και να ουρλιάζω να έρθει ο μπαμπάς μου να πάρει αυτό το φοβερό πράγμα από το σπίτι μας και να το πετάξει.

Κάπως έτσι ένοιωθα, μόνο που δεν ούρλιαζα, γιατί αφ’ ενός δεν με άκουγε κανείς, αφ’ ετέρου, ούτε ήταν ο μπαμπάς μου κοντά να το πάρει να το πετάξει.

Γιατί να το πετάξω ήθελα εκείνη τη στιγμή, και ας με έτρωγε μετά η μπουγάδα και η….σκάφη.

Και να μην μου κόβει να το κλείσω, τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο Γιώργος ο άντρας μου, που σιγά μην ήξερε τι έπρεπε να κάνουμε, αλλά τουλάχιστον θα είμαστε δύο για να αντιμετωπίσουμε το θηρίο.

Και τέλειωσε η πλύση, και άπλωσα και τα ρούχα, και περίμενα πλέον εναγωνίως τον συνιδιοκτήτη του τέρατος, για να διηγηθώ την περιπέτεια μου.

Μόνο που τα λόγια είναι πάντα φτωχά για να διηγηθείς αυτό που έζησες, δηλαδή τον τρόμο και την αγωνία, και το μόνο που έκανε εκείνος ήταν να σκάσει στα γέλια και να αποφανθεί, ό,τι κοντός ψαλμός αλληλούια, την μεθεπόμενη θα ερχόταν η βοήθεια μέσω της κυρίας που θα μας έκανε την επίδειξη.

Και ήρθε η κυρία και της εξέθεσα τα παράπονα μου περί της ανάρμοστης συμπεριφοράς του πλυντηρίου.

Και έπρεπε να είσαστε απο μιά μεριά να βλέπατε το πρόσωπο της, το πώς γουρλώσανε τα μάτια της και την εκφραση θαυμασμού που πήρε, όχι για μένα, αλλά για το…πλυντήριο.

Δηλαδή, μου είπε, έβγαλε την πλύση δεμένο;

Δεμένο; Δηλαδή πως δεμένο κυρία μου; Στην πρίζα το έβαλα και γύρισα κάποιους διακόπτες.

Και η κυρία με ύφος εκατό καρδιναλίων ξεβίδωσε το πίσω μέρος του πλυντηρίου και αποκάλυψε…το ανοσιούργημα μου!!!!!

Ο κάδος του πλυντηρίου ήταν πιασμένος με σίδερα και βίδες για να μην πάθει κάτι με τις μεταφορές, και εγώ η άσχετη τον έβαλα να πλένει αλυσοδεμένος, κυριολεκτικά.

Οποία ντροπή απέναντι στην κυρία που με κοίταζε επιτιμητικά και υποτιμητικά, αλλά και απέναντι στο καημένο το πλυντήριο, που αν είχε στόμα μάλλον θα με έφτυνε για τις άσχημες σκέψεις και τις κατάρες που του είχα δώσει προχθές και θα με χαρακτήριζε επιεικώς ηλίθια.

Η δε εν λόγω κυρία, για να με τιμωρήσει που δεν την περίμενα για να με καθοδηγήσει, αλλά και με μιά δόση χαιρεκακίας και σαδισμού απεφάνθει, ό,τι όσο καλό πλυντήριο και αν είναι το Indesit δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε τόση ταλαιπωρία και ο κουβάς σύντομα θα τρυπήσει.

Προς τιμήν των πλυντηρίων Indesit οφείλω να σας πληροφορήσω ό,τι άντεξε δεκαπέντε χρόνια στα χέρια μου, και αγνοώ πόσα άλλα ακόμα, γιατί το χάρισα σε ένα πρώην νοικάρη μου, όταν πήρα ένα χαμηλότερο για να το εντοιχίσω σε ένα καινούργιο έπιπλο.

Αλλά τι να σας κάνω που δεν είχα μπροστά μου εκείνη την κυρία να της το τρίψω στη μούρη, για να μάθει αυτή, τι σημαίνει πλυντήριο Indesit εγκεκριμμένο και συστημένο από την κουμπάρα Ευγενία χρόνια στο “κουρμπέτι” και με άπειρες δάφνες νοικοκυροσύνης