Χωριό μου Βρίσα
Ήσουν χωριό που έλαμπε πάνω στη Μυτιλήνη,
για λίγα δευτερόλεπτα τίποτα δεν έχει μείνει.
Όπου κοιτάξεις πια θα δεις πέτρες, χώμα και ξύλα
και τα δρομάκια αδειανά από νέους, γέρους και παιδιά.
Κλαίμε όλοι οι χωριανοί για το κατάντημά μας
κι από τα μάτια τρέχουνε μαύρα τα δάκρυά μας.
Σαν φάντασμα κατάντησες χωριό μου νύχτα και μέρα
μόνο γάτες και σκυλιά σου κάνουνε παρέα.
Με μιας ο κόσμος έφυγε και ψάχνει για μια στέγη,
στα Βατερά, στα γύρω χωριά, να ησυχάσει θέλει.
Μα όσο κι αν ψάξει δεν θα βρει χωριό σαν το χωριό του,
το σπίτι του, τη γειτονιά. Αυτό ‘ναι το ριζικό του.
Κι η Εκκλησία σκυθρωπή στέκει τραυματισμένη
ούτε καμπάνα πια χτυπά, κανέν’ δεν περιμένει.
Ακόμα κι ο γέρο Πλάτανος έμεινε σκυφτός,
έχασε την παρέα του κι έμεινε μοναχός.
Ποια μοίρα σε ξαναχτύπησε χωριό μου αγαπημένο
να ‘σαι για δεύτερη φορά και πάλι ερειπωμένο.
Δεν είμαι Βρισαγώτης αλλά αυτά τα λόγια με άγγιξαν στην ψυχή!Χίλια μπράβο! Ευχή κάποια μέρα το υπέροχο αυτό χωριό να στηθεί ξανά κι ο κόσμος του να επιστρέψει στα σπίτια του!Να ξαναγεμίσει ο τόπος φωνές και γέλια!Ευχαριστώ το Θεό για την ευλογία που μου πρόσφερε να είμαι από τους τελευταίους που ειδαν το χωριό στημένο και όμορφο!Και πάλι χίλια μπράβο! Θέμης Ναούμης
Μπράβο Ειρήνη. Συμπάσχουμε όλοι .Κουραγιο.