Προδημοσίευση αποσπάσματος από εμπεριστατωμένο άρθρο της δασκάλας-παιδαγωγού Στέλλας Μπολγούρα στον προσεχή “Αντίλαλο της Βρίσας”
Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι να αγαπάμε κάποια παιδιά που είναι έτσι και αλλιώς αξιαγάπητα αλλά εκείνα που δεν έχουν αυτή τη λάμψη. Τότε είναι πολύ πιθανό αυτά τα παιδιά να μας εκπλήξουν με τη μεταμόρφωσή τους και με την ανταπόδοση της αγάπης που τους δείξαμε.
Είναι αυτά τα παιδιά που οι δάσκαλοι και καθηγητές μαθαίνουν τελευταίο το όνομά τους. Και όταν περάσει ο καιρός, πρώτο το ξεχνάνε. Αυτά που νιώθουν αγωνία κάθε φορά που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και περισσέψουν. Λαχταρούν έστω και προτελευταία οι αρχηγοί να τα διαλέξουν. Στις εκδρομές, όταν όλοι κανονίζουν με ποιον θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το δωμάτιο, αυτά περιμένουν να δούνε πού περισσεύουν θέσεις. Στις φωτογραφίες του τμήματος θα τα βρείτε στις άκρες να ακουμπάνε την κορνίζα. Τα πιο τυχερά από αυτά έχουν ένα φίλο αλλά και αυτός είναι τόσο ίδιος που τους θυμίζει τη διαφορά τους από όλους τους άλλους. Δεν σηκώνουν ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα τους ρωτήσει ο δάσκαλος μπλοκάρουν και περιμένουν με αγωνία πότε θα φύγουν από το προσκήνιο, πότε ο προβολέας του δασκάλου θα πέσει αλλού. Τα βλέμματα είναι χαμηλωμένα, τα χαμόγελα τρεμουλιαστά και οι κινήσεις αργές, λίγες. Λαχταρούν για λίγο θάρρος, για λίγη αποδοχή από την ομάδα. Η μισή καλή κουβέντα είναι για εκείνα εκτυφλωτικός ήλιος που τα ζεσταίνει για ώρες. Νιώθουν ότι όλοι τα βλέπουν, ότι βλέπουν τη μοναξιά τους. Ότι κανείς δεν τα θέλει. Και ότι δεν αξίζουν για να τα θέλει κανείς.
…….
Χίλια μπράβο!
Τόσο αληθινό, τόσο συγκινητικό, τόσο ανθρώπινο. Μέχρι την εβδόμη γυμνασίου όπως την λέγαμε τότε, ήμουν ένα από τα τυχερά και προβεβλημένα παιδιά του σχολείου μας στην επαρχία. Και ξαφνικά βρέθηκα στην ογδόη σε σχολείο της Αθήνας στο Κολωνάκι χωρίς να γνωρίζω κανέναν. Η μοναξιά του διαλείμματος ασήκωτη. Πολλές φορές προφασιζόμουν ασθένεια για να μην βγαίνω από την τάξη. Και ξαφνικά με πλησίασε μία κοπέλα που ούτε κατά διάνοια έμοιαζε με τα αρχοντοκόριτσα του Κολωνακίου. Για μένα όμως το να μην είμαι ολομόναχη σε μία αυλή με χίλια κορίτσια ήταν ένα θαύμα. Και όμως έβλεπα ειρωνικά βλέμματα εκ μέρους των συμμαθητριών μου. Το κορίτσι που με πλησίασε δεν είχε καμία φίλη και πλησίαζε τις καινούργιες και καλές μαθήτριες για παρέα αλλά και για να την βοηθάνε στα μαθήματα. Με τους καθηγητές μου δέν είχα πρόβλημα ποτέ γιατί ήμουν καλή μαθήτρια, ούτε και στο καινούργιο σχολείο, και αυτό με βοήθησε να γίνω σιγά σιγά αποδεκτή, όχι φίλη, και από άλλα κορίτσια. Εγώ όμως συνέχισα να την βοηθώ και να κάνω παρέα μαζί της μολονότι πολλές φορές γινόταν φορτική. Γιατί για κάποιο διάστημα υπήρξαμε και οι δυό αόρατες αλλά και δακτυλοδειχτούμενες σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Και πάντα θα την ευγνωμονώ που με βοήθησε να μην πάθω κάθλιψη τον πρώτο καιρό στο καινούργιο σχολείο μου. Ίσως να είμαι λίγο εκτός θέματος και να μην υπάρχει σύγκριση αυτό που πέρασα εγώ μισό χρόνο από όλα τα μαθητικά μου χρόνια με αυτά τα άλλα παιδιά τα περιφρονημένα και μόνα. Όμως με σημάδεψε και το θυμάμαι με φόβο πάντοτε. Ας έρθουμε λοιπόν για λίγο στην θέση τους, σε αυτά που είναι μόνιμα σε αυτήν την κατάσταση και ας τους απλώσουμε το χέρι. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην αναγνώριση και στην χαρά.
χίλια μπράβο που μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφτηκε μια ολόκληρη ζωή, με τις δικές της ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες. Ας ελπίσουμε όλοι μας να είναι μόνο μια αφήγηση και τίποτε άλλο. Αν όμως είναι πραγματικότητα, ας κάνει ο καθένας μας ότι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο αυτή την εικόνα. Σίγουρα αξίζει κάθε προσπάθεια όσο μικρή και αν νομίζουμε ότι είναι.