Εξάμηνος επέτειος ή …

Έξι μήνες πέρασαν από τη σημαδιακή μέρα της 12ης Ιουνίου που σημάδεψε τη ζωή του χωριού μας αλλά και τις προσωπικές ζωές όλων μας και προπαντός των μόνιμων κατοίκων του χωριού μας.

Αναρρωτιόμαστε τι έχουμε σήμερα; Μια θλιβερή επέτειο έξι μηνών από το τραγικό αυτό γεγονός ή το εξάμηνο μνημόσυνο μιας οντότητας που δεν πρόκειται  πια να ξανα υπάρξει όπως τη ξέραμε;

Δυστυχώς η τραγική κατάσταση που σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο έχει δημιουργηθεί έχει αναδιατάξει τις προτεραιότητες της ζωής μας.

Σε νορμάλ καιρούς ή για τους σε νορμάλ καταστάσεις ανθρώπους οι προτεραιότητες και οι σχεδιασμοί αφορούν ό,τι αφορούσε και μας πέρσι. Φέτος οι προβληματισμοί είναι για το πως θα βγεί ο χειμώνας, για το αν θα αντέξει η υγεία όλων στις νέες συνθήκες, για το αν και σε ποιους  “θα βγουν” τα αποτελέσματα της πίκρας και της στεναχώριας (δηλαδή θα εκδηλωθούν σωματικά οι συνέπειες) Στον οικονομικό τομέα έχουμε τον βασικό προβληματισμό: αν για το επίδομα των άμεσων αναγκών (586€) χρειάστηκαν 6 μήνες για να δοθεί σε όλους και αν τα μικροποσά για τις οικοσκευές δεν υπάρχουν στον ορίζοντα, τα πολλά χρήματα για την ανοικοδόμηση  θα υπάρξουν; και αν ναι, πόσα χρόνια θα χρειαστεί η γραφειοκρατία για να τα δώσει. Όσον αφορά για το πιο μακρινό μέλλον ο βασικός προβληματισμός για  πολλούς είναι αν θα προλάβουν να δουν ξανά το χωριό λειτουργικό και χωρίς χαλάσματα.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σωτηρία του χωριού είναι σήμερα τα Βατερά. Αν δεν υπήρχαν τα Βατερά θα είχαμε σκορπίσει ακόμα πιο πολύ με αβέβαιη τη δυνατότητα επανασύνδεσης.

Αλλά μιας κι έρχονται γιορτινές μέρες ας αφεθούμε στην αισιοδοξία. Ας μη σκουπίσουμε τα γυαλιά μας κι ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Μια θλιβερή επέτειο έχουμε και τίποτα άλλο. Μια επέτειο που θα ξεχαστεί όπως και τόσες άλλες.

Εξάλλου η σημερινή επέτειος συμπίπτει με την αρχή του μεγαλώματος της μέρας στο απογευματινό άκρο της.  Ξέρουμε ότι μπροστά μας έχουμε χειμώνα, αλλά το μεγάλωμα της διάρκειας της μέρας το απόγευμα μας εξασφαλίζει ότι θα έρθει και το καλοκαίρι! Έτσι και για το χωριό μας, έτσι και για τους εαυτούς μας, το έχουμε νοιώσει ότι μπροστά μας έχουμε “χειμώνα” αλλά -δεν μπορεί- θα έρθει και το “καλοκαίρι”. Το “καλοκαίρι ” θα έρθει γιατί αγαπάμε τον τόπο μας. Γιατί τον πονάμε!