Όλοι ελπίζουμε ότι το χωριό μας θα ξαναχτιστεί. Το σίγουρο είναι ότι, όσο και αν κάποιοι ονειρεύονται να το ξαναστήσουν όπως ήταν (με τις ομορφιές αλλά και τα προβλήματά του), θα είναι διαφορετικό απ’ το χωριό που χάσαμε. Γιατί το χωριό δεν είναι τα σπίτια μόνο. Είναι προπαντός οι άνθρωποι, οι συνήθειες, ο τρόπος ζωής.
Όταν τελειώσει (σε κάποια τέρμινα) η ανοικοδόμηση του χωριού κανένας δεν μπορεί από τώρα να προβλέψει ποιοι θα είναι παρόντες και ποιοι απόντες. Σίγουρα πολλοί θα έχουν φύγει και μαζί μ’ αυτούς και οι συνήθειες τους, ο τρόπος της ζωής, ο δικός τους και κατ’ επέκταση της τοπικής κοινωνίας.
Εικόνες από τη ζωή του χωριού μας και τα πρόσωπα θα παρελάσουν τμηματικά από τη σελίδα μας με βάση το φωτογραφικό αρχείο της Μαρίας Ταξείδη-Νικολάου.
Κοινό χαρακτηριστικό των εικόνων ο κόσμος! Ο πολύς κόσμος!
Καθαρά Δευτέρα στο “Κολωνάκι”, όπως λέγονταν ο πάνω μαχαλάς. Μπροστά στο Καφενείο του Γεωργάκη (τώρα Βιβλιοθήκη)
Του Αγίου Κωνσταντίνου, ημερήσιο γλέντι, στον Πλάτανο (δεκαετία του 60)
Τα κοπελούδια του χωριού, του Σωτήρος -6 Αυγούστου- το 1947. Ανάμεσά τους η Πατρίτσα Μανώλα και η Μαρία Ρεκλού-Ιατρέλλη
