Λίγα στιχάκια για τη Βρίσα

 από την Εύη Παρασκευά.

Τι’ ναι άραγε το σπίτι σου;

Τι είναι το χωριό σου;

Είν’ όπως λεν οι ρίζες σου,

ο νους σου και το βίος σου.

Και να! ξυπνάς ένα πρωί

και λες « πάει η φωλιά μου,

που μέσα της μεγάλωσα εγώ

και τα παιδια μου».

Τώρα οι δρόμοι γέμισαν

όνειρα γκρεμισμένα,

κόποι ζωής και σχέδια

στο δρόμο πεταμένα.

Ο Πλάτανος απέμεινε

μόνος του να κοιτάζει

τα καφενεία τ’ αδειανά,

να σκύβει απ’ το μαράζι.

Μια ελπίδα έχουμε,

να δούμε στο χωριό μας

να ζωντανεύουνε ξανά

τα σπίτια των γονιών μας.

Να βγουν γυναίκες στα σκαμνιά,

στην πόρτα να καθίσουν

και το κακό που έγινε

ευθύς να το ξορκίσουν.