Κάθε άνθρωπος αποκτά αξία πάνω απ’ όλα απ’ το πως κάνει την όποια δουλειά έχει αναλάβει και όχι πάντα απ’ το περιεχόμενο της δουλειάς του. Πόσους πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές δεν βρίζει ο κόσμος, ιδιαίτερα σήμερα, επειδή δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους; Πόσοι γιατροί, δάσκαλοι, μαστόροι, εργάτες είναι ανυπόληπτοι στην κοινωνία εξαιτίας του τρόπου που κάνουν τη δουλειά τους; και πόσοι πάλι υπερεκτιμούνται για το μεράκι τους στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.
Ίσως το άκρον άωτον της ευσυνειδησίας και της προσφοράς όλο το χρόνο και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες στο χωριό μας να επιδεικνύεται από το Στέλιο Γ. Πορτογλή. Εθελοντής στην αρχή να βοηθάει στην Εκκλησία, καθαριστής στη συνέχεια, τρέχει αδιάλειπτα και τα προλαβαίνει όλα. Όπως στα θέατρα ο φροντιστής, ο άνθρωπος πίσω απ’ το σανίδι, έτσι και στην εκκλησία ο Στέλιος πάντα πρόθυμος, πάντα γρήγορος, πάντα αδιάφορος και σε κάποια ψιλοειρωνικά μειδιάματα. Τον έβλεπα χτες στη διαδρομή της Δευτερανάστασης κρατώντας τη μικρή εικόνα της Ανάστασης να τρέχει όπου έβλεπε στο δρόμο να στέκεται κάποια ηλικιωμένη και ανήμπορη γυναίκα να της προσφέρει την ευκαιρία να ασπαστεί την Ανάσταση και σκεφτόμουν “αν όλοι κάναμε τη δουλειά μας με τέτοιο μεράκι θα είχαμε ποτέ στο σβέρκο μας …την τρόικα;”
Στέλιο να είσαι γερός και πάντα πρόθυμος να προσφέρεις. Εξάλλου “λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος ευρέθη εις κορυφήν γωνίας”
