Παραθέτουμε δυο κείμενα από το βρισαγώτικα ανέκδοτα του Πάνου Ιατρέλλη που δείχνουν την ένταση μιας πτυχής της κοινωνικής ζωής του χωριού πριν κάποιες δεκαετίες, αυτής της χαρτοπαιξίας (με χρήματα) που σήμερα έχει εκλείψει.
Τα τέσσερα παλουκάκια
Προπολεμικά παρ’ όλο που ο κόσμος δεν είχε λεφτά, ήταν πολύ διαδεδομένο στο χωριό το χαρτοπαίγνιο. Μια μέρα ένας με πολύ μεγάλη φαμίλια έπαιζε πόκα. Σε ένα κόλπο είχε χτυπήσει τα ρέστα του τα οποία είχε δει ένας συμπαίκτης του. Όταν ήρθε η ώρα να δείξουν τα χαρτιά τους βέβαιος ότι θα κέρδιζε επειδή είχε καρέ του άσσου είπε «τέσσερα παλουκάκια»! «Να τα βάλεις εκεί που ξέρεις» του απάντησε ο άλλος, ο οποίος είχε στρέιτ φλος και κέρδιζε. Ο έχων τα τέσσερα παλούκια (τέσσερις άσσους) είχε μείνει ταπί και αποχώρησε αλλά αντί να πάει στο σπίτι του, που ήταν προς το Άη Γιάννη, βρέθηκε στη Πευτσανή. Τόσο συγχυσμένος ήταν!
Ο ευσυνείδητος χαρτοπαίχτης
Σε ένα καφενείο έπαιζαν χαρτιά – ραμί και βρίσκονταν στις τελευταίες φάσεις. Αν δηλαδή ένας παίχτης έκανε ζερό θα κέρδιζε την παρτίδα. Όταν ήρθε η σειρά ενός παίχτη να τραβήξει χαρτί ενώ είχε ήδη επάνω του ήδη δυο ρηγαίους και ο προηγούμενος είχε ρίξει ρήγα, τον κοίταξε καλά (τον ρήγα που είχε ριχτεί και μπορούσε να πάρει), τράβηξε άλλο χαρτί απ’ την τράπουλα και πέταξε και αυτός ρήγα. Σε έναν που παρακολουθούσε απέξω και τον ρώτησε μετά γιατί το έκανε αυτό είπε: «Ήξερα ότι ο επόμενος παίχτης δεν χρειαζόταν ρήγα. Αν έπαιρνα τον Ρήγα που έριξε ο προηγούμενος συμπαίκτης μου θα αναγκαζόμουν να ρίξω κάποιο άλλο χαρτί που ίσως έκανε στον επόμενο παίχτη. Γι αυτό κι εγώ κράτησα τους δυο ρηγαίους για να έχω να τον ρίξω χαρτί και στην επόμενη γύρα ώστε να μην πάρει χαρτί απ’ το χέρι μου» Δηλαδή προτίμησε να μην αυξήσει τις πιθανότητες να πάρει αυτός την παρτίδα (φτιάχνοντας τρεις ρηγαίους) αλλά ούτε ο επόμενος παίρνοντας χαρτί απ’ το χέρι του!
